Έχοντας βάλει την υπογραφή τους σε μερικές από τις λιγότερο επώδυνες στιγμές του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel, όπως το Captain America: The Winter Soldier (2014) ή το Avengers: Endgame (2019), οι αδελφοί Anthony και Joe Russo δοκιμάζουν, τα τελευταία χρόνια, τις δυνάμεις τους σε άλλα είδη, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τα υπέρογκα ποσά που τους παραχωρούν οι πλατφόρμες προκειμένου να φτιάξουν ταινίες δράσης. Το Cherry (2021) με τον Tom Holland δεν κατάφερε να γίνει ένα πραγματικά αξιόλογο δράμα πάνω στις συνέπειες του πολέμου στον ψυχισμό των βετεράνων, το πανάκριβο The Gray Man (2022) έφαγε πανηγυρικά τα μούτρα του και φρέναρε τα σχέδια του Netflix για τη δημιουργία franchise και τώρα το The Electric State, για το οποίο η πλατφόρμα έσκασε 300 εκατομμύρια δολάρια, οδεύει προς το απόλυτο φούντο.
Η δράση της ταινίας μας τοποθετεί σε ένα εναλλακτικό 1994, όπου ο πόλεμος ανάμεσα στα ρομπότ και τους ανθρώπους έχει τελειώσει με νίκη των δεύτερων, χάρη σε μια επαναστατική εφεύρεση που τους επιτρέπει να πολεμούν μέσω VR. Τα ρομπότ έχουν φυλακιστεί και η χρήση τους έχει απαγορευθεί. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, μια νεαρή κοπέλα (Millie Bobby Brown, Stranger Things, Enola Holmes, Damsel) προσπαθεί να βρει τον αδελφό της, τον οποίο θεωρούσε νεκρό. Στην προσπάθειά της θα έρθει αντιμέτωπη με τα συμφέροντα ισχυρών ανθρώπων της βιομηχανίας κατασκευής VR μηχανών, αλλά θα έχει ως αναπάντεχο σύμμαχο έναν βετεράνο του πολέμου (Chris Pratt, Guardians of the Galaxy).
Το σενάριο του The Electric State πατάει πάνω στο ομότιτλο βιβλίο του Simon Stalehag. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, όμως έχω πληροφορηθεί πως είναι ένα αρκετά σκοτεινό μυθιστόρημα που δεν προσφέρεται για οικογενειακό θέαμα. Οι αδελφοί Russo προτιμούν να στρέψουν προς την αντίθετη κατεύθυνση το ύφος της διασκευής τους, προσδίδοντας μια σπιλμπεργκίλα – εκ του Steven Spielberg– στο φιλμ. Μιας και πιστεύω πως, όταν μεταφέρεται ένα βιβλίο στο σινεμά, ο δημιουργός της ταινίας δεν είναι υποχρεωμένος να μεταφέρει πιστά το όραμα του συγγραφέα, δε θα είχα κανένα πρόβλημα αν το φιλμ των Russo ήταν επιτυχημένο. Όμως οι Russo δεν είναι Spielberg κι έτσι η ταινία τους είναι μια γλυκερή, κρύα όταν προσπαθεί να κάνει χιούμορ, άνοστη και αδιάφορη κλισεδιά χωρίς το παραμικρό δραματουργικό ενδιαφέρον.
Παρά τις ελάχιστες σκηνές που μας θυμίζουν πως οι Russo μπορούν να σκηνοθετήσουν δράση και να συστήσουν χαρακτήρες οπτικά, το συνολικό αποτέλεσμα μοιάζει μάλλον αμήχανο και διεκπεραιωτικό. Το εικαστικό σκέλος της ταινίας στηρίζεται ως επί το πλείστον στο CGI, με τα πρακτικά εφέ να απουσιάζουν σχεδόν παντελώς, και το φιλμ δείχνει άσχημο και τεμπέλικο στην όψη. Περισσότερο μοιάζει με κακή τηλεόραση αυτό που βλέπουμε, παρά με κινηματογραφικό μπλοκμπάστερ αξιώσεων. Εξίσου αδιάφοροι είναι και οι χαρακτήρες, των οποίων οι ανάγκες και οι περιπέτειες δε μας αφορούν καθόλου.
Μεγάλο πρόβλημα αποτελούν και οι ηθοποιοί. Η Millie Bobby Brown μπορεί να μας κέρδισε ως Eleven στο τηλεοπτικό Stranger Things, όμως, κακά τα ψέματα, η καριέρα της εκτός της σειράς είναι ως τώρα απογοητευτική. Η απόπειρά της να μας δώσει έναν θηλυκό Sherlock Holmes στα δύο Enola Holmes ήταν ατυχέστατη, ενώ το περσινό Damsel βλεπόταν μόνο αν δεν είχες τι άλλο να κάνεις. Στο The Electric State, η Brown παίζει έναν εντελώς αδιάφορο πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν μοιάζει ικανή να σηκώσει μόνη της ολόκληρο μπλοκμπάστερ. Την κατάσταση επιδεινώνει ο Chris Pratt, ο οποίος δεν είναι και κανένας σοβαρός ηθοποιός, ειδικά εδώ όμως αναλαμβάνει να παίξει έναν φοβερά κακογραμμένο χαρακτήρα. Ο τύπος υποτίθεται πως είναι ένας έμπειρος βετεράνος του πολέμου με δύο ολόκληρα χρόνια μαχών απέναντι στα ρομπότ στην πλάτη του και το μόνο που έχει να τσοντάρει στην πλοκή είναι ένα μάτσο ηλίθιες comic relief ατάκες, ακόμα περισσότερες γκάφες που βάζουν σε μπελάδες τους συντρόφους του και η διαρκής αδεξιότητά του.
Το υποστηρικτικό cast είναι μεν καλύτερο, αλλά δεν αξιοποιείται. Ο Stanley Tucci είναι ένας κλισέ «ιδιοφυής μεγιστάνας», ο Giancarlo Esposito παίζει πάλι τον ίδιο ρόλο και ο Woody Harrelson δανείζει τη φωνή του στον μοναδικό κάπως χαβαλεδιάρικο χαρακτήρα της ταινίας, ένα ρομπότ με το όνομα «Κύριος Φιστίκης». Μια βόλτα περνάει και ο Colman Domingo, χωρίς λόγο, απλά επειδή δεν υπήρχε μάυρος στην ταινία, με τον χαρακτήρα του να μην προσφέρει τίποτα απολύτως πέρα από έναν εύκολο θάνατο.
Το The Electric State είναι ακόμα ένα κάζο για το Netflix, που αδυνατεί να παρουσιάσει μια υπερπαραγωγή η οποία να αξίζει πραγματικά τα λεφτά της. Η πλατφόρμα συνεχίζει να δαπανά τεράστια ποσά σε σενάρια που είναι γραμμένα στο πόδι, ανακυκλώνοντας όλα τα κλισέ των ταινιών δράσης, με αποκλειστικό σκοπό να ακολουθηθούν πιστά οι οδηγίες του αλγορίθμου που υποτίθεται πως γνωρίζει τις απαιτήσεις των «πελατών» της πλατφόρμας. Αν δε συνειδητοποιήσουν γρήγορα οι ιθύνοντες πως αυτό το σύστημα δε δουλεύει, οι αριθμοί των συνδρομητών θα πέσουν κατακόρυφα και τότε δεν τους σώζουν ούτε τα b-movies.
