Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αισθάνομαι πως απ’ όλες τις ανακοινωμένες σειρές της Marvel, το The Falcon and The Winter Soldier είναι εκείνη για την οποία ελάχιστα άτομα ανυπομονούσαν. Το WandaVision, όχι μόνο είχε προωθηθεί ως κάτι πιο πειραματικό για τα δεδομένα της Marvel, αλλά στηριζόταν και σε δύο σχετικά δημοφιλής χαρακτήρες, ενώ το Loki κέρδιζε πόντους ήδη από τα αποδυτήρια χάρη στην ελκυστική παρουσία του Tom Hiddleston. Απ’ την άλλη, ο Falcon αποτελεί έναν ακραία αδιάφορο χαρακτήρα που κανείς δεν θα θυμόταν, αν δεν του έδινε την ασπίδα του ο Captain America στο Endgame, ενώ ο Winter Soldier είχε ενδιαφέρον μονάχα όσο ετεροπροσδιοριζόταν από τη σχέση του με τον Steve (έχοντας πάντα ως σημείο αναφοράς την παρουσία τους στο MCU και όχι την κομιξική τους ιστορία). Η καημένη η σειρά, λοιπόν, δεν έπρεπε μονάχα να αποδείξει πως έχει λόγο ύπαρξης και δεν είναι ένα ακόμη εξάωρο φίλλερ επεισόδιο στο οικοδόμημα του MCU, αλλά να κεντρίσει και το ενδιαφέρον του κοινού, επίτευγμα ακόμα δυσκολότερο.
Τα καλά νέα είναι πως επί της αρχή και σαν προθέσεις, οι δημιουργοί της σειράς έκαναν σωστές επιλογές. Ο μόνος τρόπος να διαχειριστείς έναν χαρακτήρα σαν τον Falcon είναι να τον φέρεις αντιμέτωπο με την κληρονομιά του Captain America, υποχρεώνοντάς τον να αναμετρηθεί με τον συμβολισμό της ασπίδας του, αλλά και την γεμάτη καταπίεση κληρονομιά που κουβαλά ο ίδιος ως μαύρος Αμερικάνος. Παράλληλα, ένα γεγονός σαν το «Blip», το οποίο επανέφερε στην ύπαρξη άτομα που είχαν εξαφανιστεί για μια πενταετία είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς να αφήσεις ασχολίαστο και εν δυνάμει αποτελεί υλικό για σπουδαία πράγματα. Πολύ ορθά, λοιπόν, η σειρά δείχνει πρόθυμη να ασχοληθεί με τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η αδερφή του Falcon, ακριβώς λόγω του «Blip», καλλιεργώντας προσδοκίες για μια διαφορετική, πιο προσγειωμένη υπερηρωική ιστορία.
Τα άσχημα νέα είναι πως όλα αυτά θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια ταινία, οπότε από τη στιγμή που κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, έπρεπε να προστεθεί υλικό, ώστε να δικαιολογηθεί «τηλεοπτικός» χρόνος. Η λύση(;) στα προβλήματα, λοιπόν, ήταν η προσθήκη του Bucky και των ψυχολογικών του τραυμάτων, αλλά και το αντίπαλο δέος μιας ομάδας Super Soldier που απαιτούν έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπως ακριβώς συνέβη στη διάρκεια του «Blip», όταν και όλη η ανθρωπότητα συνεργάστηκε αρμονικά για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου. Το ζήτημα που προκύπτει, όμως, είναι πως από τη μια η ιστορία του Bucky δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό, παρά την εκπληκτική ερμηνεία του Sebastian Stan, ενώ η «τρομοκρατική οργάνωση» και τα αιτήματα της δεν αναλύονται ικανοποιητικά.
Για παράδειγμα, ο επιπλέον χρόνος που προσφέρει η σειρά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί -έστω σε ένα επεισόδιο- προκειμένου να παρουσιασθεί η ζωή μετά την εξαφάνιση του μισού πληθυσμού, αλλά αντ’ αυτού επιλέγεται η χρήση επεξηγήσεων, λες και παρακολουθούμε μια ταινία που καλείται να ξεπετάξει βιαστικά σημαντικές πληροφορίες. Επιπλέον, η λειτουργία των Super Soldier ως ανταγωνιστών δεν πείθει ιδιαίτερα, αφού αν εξαιρέσουμε τη σωματική τους δύναμη, μια απλή σφαίρα θα ήταν αρκετή για να τους εξοντώσει -ή έστω τραυματίσει- και να ξεμπερδεύουμε μια και καλή μαζί τους, ενώ η παρουσία τους στερεί πολύτιμο χρόνο από την εμβάθυνση στην ιστορία του Falcon, των υπαρξιακών ερωτημάτων του και τον αγώνα για την φροντίδα της οικογένειάς του, την οποία ιστορία η σειρά αγνοεί μετά το πρώτο επεισόδιο, μόνο και μόνο για να την θυμηθεί ξαφνικά στο τελευταίο, όπου και την ξεπετάει με βιασύνη.
Αποπροσανατολισμένη και μπερδεμένη, η σειρά αφήνει ανεκμετάλλευτα τα δυνατά της χαρτιά, εισάγει έναν χαρακτήρα, τον νέο Captain America, τον οποίον σέρνει από εδώ κι από εκεί μόνο και μόνο για να τον αφήσει για τη δεύτερη σεζόν (αντί να τον βάλει ως ουσιαστικό αντίπαλο δέος του Falcon) κι ακόμα χειρότερα προσπαθεί να πουλήσει και πολιτικό προβληματισμό, ο οποίος καταλήγει ως ανέκδοτο στην τελική «αναμέτρηση», όπου ο Falcon λύνει τα προβλήματα χωρίς βία, πιάνοντας τους υπεύθυνους ενός οργανισμού και εξηγώντας τους πως είναι κρίμα να είναι κακοί άνθρωποι, ενώ μπορούν να είναι καλοί άνθρωποι και να ζούμε όλοι αρμονικά. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να γελοιοποιήσει και το πολιτικό υπόβαθρο της ιστορίας (μαύρος Captain America), παρουσιάζοντας τον ως έναν τύπο που είτε δεν γνωρίζει την περιπλοκότητα του κόσμου, είτε λειτουργεί με τρομακτική παιδική αφέλεια.
Αυτό που απομένει τελικά είναι η ταιριαστή χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου, η σπουδαία, πολυεπίπεδη, αν και αντιπαθητική ερμηνεία του Wyatt Russell (The Good Lord Bird), τα συμπαθητικά εφέ που αγγίζουν κινηματογραφικά επίπεδα και κάποιες αξιόλογες, αλλά σίγουρα όχι αξέχαστες, σκηνές δράσης.
Εν τέλει, η αίσθηση που αφήνει το The Falcon and The Winter Soldier είναι εκείνη μιας ταινίας που τραβήχτηκε από τα μαλλιά, γέμισε με ιδέες που δεν χρειαζόταν και κατέληξε δίχως κάποια στέρεη κατεύθυνση να αγγίζει θεματικές χωρίς να τις προσεγγίζει με την πρέπουσα σοβαρότητα. Κάπως έτσι, δεν αποτελεί μονάχα μια ανούσια προσθήκη στο MCU, αλλά μια πραγματικά χαμένη ευκαιρία για κάτι ουσιαστικά διαφορετικό με μια πολιτική ατζέντα που μας υπενθυμίζει πως η ενασχόληση της Marvel με την πολιτική θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.
