Με την ταινία The Gentlemen (2019), ο σκηνοθέτης Guy Ritchie πραγματοποίησε ένα run for cover στις ρίζες του και συγκεκριμένα στις γκανγκστερικές ταινίες που τον ανέδειξαν. Μετά από την επιτυχία των πρώτων του ταινιών, όπως οι Lock, Stock & Two Smoking Barrels (1998) και Snatch (2000), o Ritchie δοκιμάστηκε σε αρκετά ακόμη είδη, δίχως ιδιαίτερη καλλιτεχνική επιτυχία, φθάνοντας στο δημιουργικό ναδίρ του με ταινίες όπως το King Arthur: Legend of the Sword (2017) και το live-action remake του Aladdin (2019). Με το The Gentlemen, χωρίς να παραδώσει ακριβώς μια καλή ταινία, επανήλθε στη συνταγή που γνωρίζει καλά, αναμειγνύοντας χιούμορ και μαφιόζικη δράση, γεγονός που το κοινό εκτίμησε μετατρέποντας το έργο σε εμπορική επιτυχία.
Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Ritchie βάζει την υπογραφή του σε ένα τηλεοπτικό spin-off που, για να λέμε την αλήθεια, ελάχιστη σχέση έχει με το πρωτότυπο και παρακολουθείται άνετα ακόμη κι από θεατές που δεν έχουν δει την ταινία. Ήρωας της σειράς είναι ο Eddie Halstead του Theo James (White Lotus) ο οποίος έχει κληρονομήσει την περιουσία και, κυρίως, την έπαυλη του πατέρα του, σύντομα όμως συνειδητοποιεί πως η τελευταία λειτουργεί ως βιτρίνα για μια «αυτοκρατορία» του υποκόσμου που διοικείται από τον θρυλικό Mickey Pearson. Τώρα ο Eddie καλείται να αξιοποιήσει τις ικανότητές του προκειμένου να αντιμετωπίσει το βρετανικό υπόκοσμο και να αναλάβει την ηγεσία ολόκληρης της επιχείρησης.
Ο Ritchie σκηνοθετεί τα δύο πρώτα από τα συνολικά οκτώ επεισόδια της σειράς, τα οποία είναι και τα καλύτερα. Γενικά, ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης είναι αρκετά αμφιλεγόμενος, και έχει αφενός ορκισμένους λάτρεις, αφετέρου φανατικούς επικριτές. Με εξαίρεση λίγες ταινίες του, όπως το πρόσφατο Wrath of Man (2021) με τον Jason Statham, ο γράφων ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Οι ελάσσονες ταραντινισμοί – εκ του Quentin Tarantino – του Βρετανού σκηνοθέτη και η παντελής έλλειψη μέτρου που τον χαρακτηρίζει χτυπούν άσχημα, καταστρέφοντας ακόμη και εν δυνάμει καλά project, όπως η απαράδεκτη, για εμάς τους επικριτικούς, αναβίωση του Sherlock Holmes (2009-2011). Παρόλα αυτά, ο Ritchie είναι ένας δημιουργός που ενίοτε διαποτίζει τα έργα του με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ και, όταν έχει στη διάθεσή του καλούς ηθοποιούς, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι τουλάχιστον ψυχαγωγικό.
Κάπως έτσι έχει το πράγμα με το The Gentlemen, μια γενικώς μέτρια σειρά, η οποία πάει να απογειωθεί μονάχα όταν «θυμάται» τις ρίζες της και υιοθετεί αυτό το κάφρικο χιούμορ του σκηνοθέτη, που μπορεί να μην είναι πάντα επιτυχημένο, δίνει όμως στιγμές χαβαλέ που είναι οι μοναδικές οι οποίες καθιστούν τη σειρά άξια παρακολούθησης. Το cast είναι επίσης σε γενικές γραμμές καλό, με την παράσταση να κλέβουν δύο παλιοί γνωστοί του Ritchie, ο Vinnie Jones κι ο Ray Winstone. Αξιοσημείωτο και το πέρασμα του Giancarlo Esposito, γνωστού μας από τα επίσης τηλεοπτικά Breaking Bad και Better Call Saul, σε ένα ρόλο που μοιάζει με παραλλαγή του Gus Fring, του χαρακτήρα που ενσάρκωσε ο ηθοποιός στις δύο θρυλικές σειρές.
Από εκεί και πέρα, το The Gentlemen έχει μια αδιάφορη ιστορία, που ξεχειλώνει αναίτια σε οκτώ επεισόδια. Το σενάριο είναι τεμπέλικα γραμμένο, οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον και κανένας τους δεν παύει ποτέ να μοιάζει με καρικατούρα, ενώ οι όποιες ανατροπές είναι προβλέψιμες και ανιαρές. Η δε σκηνοθεσία, όσο προχωρά η σειρά, γίνεται όλο και πιο στιλάτη και ταυτόχρονα κενή περιεχομένου, προσπαθώντας να καλύψει τα σεναριακά κενά με υποτίθεται cool πλάνα, αλλόκοτες γωνίες λήψης, εντυπωσιακά slow-motion και περιττά φίλτρα. Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν έχει νόημα, αφού εξαρχής απουσιάζει το στοιχείο τόσο της πρωτοτυπίας όσο και της αφηγηματικής δεξιοτεχνίας.
