Το The Gorge, η νέα ταινία του Scott Derrickson (Sinister, Doctor Strange, The Black Phone), μας τοποθετεί σε ένα φαράγγι στη μέση του πουθενά, το οποίο κρύβει στον πυθμένα του τρομακτικά μυστικά που ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν. Ο Levi (Miles Teller) και η Drasa (Anya Taylor – Joy) είναι δύο επίλεκτοι και άριστα εκπαιδευμένοι σκοπευτές, οι οποίοι έχουν αναλάβει τη φύλαξη των δύο πλευρών του φαραγγιού για όλη τη διάρκεια του χειμώνα. Παρά τη μεταξύ τους απόσταση και τους θανάσιμους κινδύνους που ελλοχεύουν ακριβώς από κάτω, κατορθώνουν να έρθουν σε επαφή και να νιώσουν αμοιβαία έλξη. Όμως, η απειλή καραδοκεί και δε θα αργήσει να έρθει στην επιφάνεια.
Το σενάριο του φιλμ, σε ένα πρώτο επίπεδο, μπορεί να «διαβαστεί» ως μια αλληγορία για τις ανεπούλωτες πληγές που άφησε πίσω του ο Ψυχρός Πόλεμος και το πώς αυτές πρέπει να ξεπεραστούν από μια γενιά που δεν τον έζησε, αλλά μεγάλωσε με διηγήσεις πάνω σε αυτόν. Το επιστημονικό πείραμα που δημιούργησε τα τέρατα τα οποία βρίσκονται στο τέρμα του φαραγγιού, τα απομεινάρια μιας πόλης της δεκαετίας του 1950 που εντοπίζονται εκεί, η διαφορετική καταγωγή των δύο κεντρικών χαρακτήρων –Αμερικανός ο Levi, Λιθουανή η Drasa– υποδεικνύουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Κι αν ό,τι έχει να κάνει με το μυστικό που κρύβει το φαράγγι φαντάζει ως κλισέ που έχουμε ξαναδεί σε αρκετές ταινίες ή videogames, αυτό γίνεται σκόπιμα, για να δώσει χώρο στην άλλη, πιο ενδιαφέρουσα ταινία που κρύβεται από κάτω.
Βλέπεις, το The Gorge μπορεί να έχει τα συστατικά μιας ταινίας δράσης, τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, στην καρδιά της όμως υπάρχει μια ερωτική ιστορία. Δύο άνθρωποι που γνωρίζονται εξ αποστάσεως, ερωτεύονται, αγνοούν τους κινδύνους που εγκυμονεί η συνάντησή τους και κάνουν τα πάντα ώστε τα σώματά τους να αγγίξουν το ένα το άλλο κόντρα σε θανάσιμη απειλή: ορίστε η ιδανικότερη αλληγορική μορφή για τον έρωτα στα χρόνια του κορονοϊού (το σενάριο γράφτηκε κατά το δεύτερο έτος της πανδημίας). Γι’ αυτό και το κομμάτι του ερωτικού πλησιάσματος των χαρακτήρων είναι τόσο όμορφο και φρέσκο.
Ο Derrickson μπορεί να μην έχει κάνει (ακόμα;) τη σπουδαία ταινία, όμως είναι εξαιρετικός στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Θυμηθείτε πόσο τρομακτικό ήταν το Sinister, πόσο αποτελεσματικά χτιζόταν το κλίμα αστικής παράνοιας στο άνισο αλλά ενδιαφέρον Deliver Us From Evil, πόσο πρωτότυπη – σε σύγκριση με την επαναληψιμότητα του MCU– φάνταζε η τελική μάχη του Doctor Strange, πόσο παραστατικά ζωντάνευε η δεκαετία του 1970 στο The Black Phone. Εδώ, ο Αμερικανός σκηνοθέτης δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα ήδη από τα πλάνα που λαμβάνουν χώρα πάνω από το φαράγγι, όταν, όμως, καταδύεται σε αυτό μαζί με τους πρωταγωνιστές του, δίνει πραγματικά τον καλύτερό του εαυτό. Η σεκάνς μέσα στο φαράγγι είναι καθηλωτική και σε κάνει να μελαγχολείς που η ταινία δεν προβλήθηκε στους κινηματογράφους. Προσωπικά, δε θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου gamer, όμως βλέποντας αυτήν τη σκηνή άρχισα να εύχομαι να υπήρχε video game που θα ήταν όλο όπως αυτή η σεκάνς κι εγώ θα ήμουν ένας από τους δύο χαρακτήρες.
Αν και στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο CGI, του οποίου η σχέση με το σινεμά τρόμου δεν έχει υπάρξει ακριβώς αγαστή, η ταινία αυτή κάνει εξαίσια δουλειά στο οπτικό κομμάτι. Τα εφέ της είναι προσεγμένα κι έχουν σαν αποτέλεσμα μια όψη που ισορροπεί ανάμεσα στο ρομαντισμό και τον κοσμικό τρόμο του Lovecraft. Ο σχεδιασμός των «πλασμάτων» είναι επιτυχημένος και παραπέμπει σε παιχνίδια όπως το The Last of Us και ταινίες όπως εκείνες του George A. Romero. Οι χορογραφίες της δράσης κόβουν την ανάσα και η video game αισθητική του θεάματος για σπάνια φορά όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά είναι και γοητευτική.
Πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες του φιλμ. Ο Miles Teller έχει τη στόφα πρωταγωνιστή, και όχι μόνο στο σκέλος της δράσης ή του ερωτικού δράματος. Ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα σε αυτά τα δύο και τα διαχειρίζεται εξίσου καλά. Μετά και τη συμμετοχή του στο Top Gun: Maverick (2022) του Joseph Kosinski, καθιερώνεται ως ένας από τους πιο υποσχόμενους ηθοποιούς της γενιάς του. Η Anya Taylor – Joy (The Menu, The Queen’s Gambit) είναι και πάλι μια πειστικότατη action ηρωίδα, μετά το Furiosa (2024) του George Miller και ταυτόχρονα ενσαρκώνει αποτελεσματικά και την ευάλωτη πλευρά του ρόλου της. Τέλος, ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη Sigourney Weaver, μια σπουδαία και έμπειρη ηθοποιό, που, έστω στο σύντομο πέρασμά της, είναι καθηλωτική.
Το The Gorge είναι μια έκπληξη, καθώς δεν περιμέναμε από ταινία τρόμου που κυκλοφόρησε απευθείας σε πλατφόρμα να είναι τόσο καλή και προσεγμένη. Μπορεί να πάσχει από ορισμένα σεναριακά κενά όσον αφορά στην αληθοφάνειά της, έτσι κι αλλιώς όμως ταινίες βλέπουμε για να βυθιστούμε στη δύναμη του παραμυθιού. Και το νέο φιλμ του Scott Derrickson είναι ένα σκοτεινά ρομαντικό παραμύθι, όπως πιστοποιεί και το φινάλε του.
