Έχοντας μόλις κλέψει τον θρόνο μέσα από τα χέρια του Πέτρου, εκμεταλλευόμενη την αδυναμία του στο καλό φαγητό(!), η Αικατερίνη κοιτάει πανευτυχής το μέλλον: η εκτέλεση του μισητού συζύγου της -και δολοφόνου του πολυλατρεμένου της εραστή- θεωρείται δεδομένη και η σειρά ριζικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων είναι ζήτημα χρόνου να ξεκινήσει. Σύντομα, όμως, η πραγματικότητα θα επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, τοποθετώντας την Αικατερίνη ανάμεσα σε Συμπληγάδες.
Από τη μια, ο διάδοχος που έχει κάνει κατάληψη στα σπλάχνα της, επιτάσσει μια διαλλακτική στάση απέναντι στον Πέτρο, οπότε η προοπτική της δολοφονίας απομακρύνεται, δίνοντας τη θέση της στην συναισθηματικά αντικλιμακωτική, μα πολιτικά σωτήρια επιλογή της -έστω και προσωρινής- αιχμαλωσίας. Από την άλλη, τα άτομα που την περιτριγυρίζουν και τα οποία λαχταρούσαν την αποκαθήλωση του ανίκανου και ηδονιστή αυτοκράτορα, αρχίζουν να εκφράζουν ενδοιασμούς για τις τολμηρές προτάσεις της, προκαλώντας τριγμούς στη μεταξύ τους σχέση. Τα σχέδια της φαντάζουν τρομερά παράτολμα για τον γειωμένο στην πολιτική πραγματικότητα Orlo, ο οποίος αρχίζει να νιώθει πως δεν εισακούεται, ενώ ο πολεμοχαρής, αν και μάλλον λιγότερο ικανός απ’ ότι θα’ θελε στρατηγός Velementov περνά στην αχρηστία εξαιτίας των φιλειρηνικών προθέσεων της Αικατερίνης, περιορίζοντας τη σφαγή των Οθωμανών σε ασκήσεις επί χάρτου.
Παραδόξως, το μοναδικό της στήριγμα φαίνεται να είναι ο… Πέτρος, ο οποίος όχι μόνο δεν δείχνει να ενοχλείται από την ανατροπή του, αλλά δηλώνει ερωτευμένος με την ατίθαση Αυτοκρατόρισσα. Τι κι αν προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχία στους αυλικούς του, όσους έχουν απομείνει, οι οποίοι ονειρεύονται ήδη την ανατροπή της Αικατερίνης, μπας και διασώσουν κάτι από την εξουσία τους, θερμοπαρακαλώντας τον να διεκδικήσει ξανά τον θρόνο που του δώρισε ο Θεός; Εκείνος ενδιαφέρεται μονάχα για την κατάκτηση της καρδιάς της Αικατερίνης. Έχοντας ως σύμμαχο την ασύγκριτη ηδονή που προσφέρει η γλώσσα του, αλλά και τις σοφές συμβουλές της θείας του (που προσπαθεί να διατηρήσει μια ουδέτερη στάση, αφού συμπαθεί και τους δύο), η οποία τον παροτρύνει να απομακρυνθεί από τις βίαιες και σεξομανείς συνήθειες του, ο Πέτρος αποδεικνύει διαρκώς την ειλικρινή του προσπάθεια να αλλάξει, όσο κι αν αυτό φαντάζει αδύνατο.
Επεισόδιο το επεισόδιο, με την μία σουρεαλιστική κατάσταση να διαδέχεται την επόμενη σε ρυθμό πυροβόλου, η σειρά πετυχαίνει το ακατόρθωτο∙ να μας πείσει πως τούτοι οι δύο χαρακτήρες έχουν όντως πιθανότητα, έστω και ισχνή, κάποια στιγμή να καταλήξουν μαζί! Η σχεδόν διαστροφική εικόνα του Πέτρου για τον έρωτα, μπορεί υπό φυσιολογικές συνθήκες να είναι αποκρουστική, αλλά αποτυπώνεται με ατόφια και αφοπλιστικότατη ειλικρίνεια από τον Hoult που είναι αδύνατον να αφήσει ασυγκίνητη και την πιο αυστηρή Αυτοκρατόρισσα. Παράλληλα, το πάθος του για την πατρότητα, την οποία πλέον αντιλαμβάνεται ως τον λόγο ύπαρξης του, απορρίπτοντας πλήρως τον θρόνο, για τον οποίον άλλωστε ποτέ δεν ένιωθε πραγματική έλξη, συγχρονίζεται με την ειλικρινή του προσπάθεια για προσωπική εξέλιξη, σκιαγραφώντας τελικά έναν διαφορετικό Πέτρο. Το σενάριο διεισδύει με απολαυστικό τρόπο στην εκκεντρική ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, συνεισφέροντας σημαντικά στην επιτυχία του. Ωστόσο είναι η πηγαία φυσικότητα και προσαρμοστικότητα στην ερμηνεία του Hoult, που απογειώνει κάθε σουρεαλιστική ατάκα, επιτρέποντας την αποκάλυψη των πιο ευαίσθητων πτυχών του. Άραγε, ποιος μπορεί να του αντισταθεί όταν το βλέμμα του πλημμυρίζει με έντονα συναισθήματα και θαυμασμό κάθε φορά που αντικρίζει τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα της Αικατερίνης;
Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η Fanning στο ρόλο της, ερχομένη αντιμέτωπη με αισθητά πιο περίπλοκες καταστάσεις, συγκριτικά με την πρώτη σεζόν. Οι λεπτές πολιτικές ισορροπίες και το άφθονο νερό που καλείται να ρίξει στην βότκα της είναι μονάχα η μια πλευρά του νομίσματος. Η εγκυμοσύνη αποτελεί ένα διαρκές αγκάθι που επηρεάζει με κάθε ευκαιρία την ψυχολογία της, την ωθεί σε αηδιαστικές συνήθειες και την κάνει πιο ευάλωτη. Ενισχύει τα έντονα συναισθήματα και τη μοναξιά, πυροδοτεί τη λίμπιντο – κι όλα αυτά την ώρα που πρέπει να αλλάξει τη Ρωσία από τη ρίζα της! Ωστόσο, η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της εγκυμοσύνης της είναι το ενδεχόμενο του θανάτου της, -το οποίο δεδομένων των συνθηκών της εποχής μόνο σπάνιο δεν είναι-, που φαντάζει ικανό να προκαλέσει νέες πολιτικές ανακατατάξεις στο ήδη ρευστό κλίμα της αυτοκρατορίας. Συνεχίζοντας να φιλτράρει τα πάντα μέσα από τον γνώριμο κωμικό παραλογισμό της, η σειρά αναδεικνύει ευφάνταστα αυτή την διάσταση που αποτελούσε πολύμηνο υπαρξιακό εφιάλτη για αμέτρητες γυναίκες περασμένων αιώνων, δικαιολογώντας τον προοδευτικό και φεμινιστικό της χαρακτήρα με τρόπο που φαντάζει μεστός, στοχευμένος και φρέσκος, μακριά από «σοσιαλμιντιακές» απλουστεύσεις. Η Fanning ανταποκρίνεται θεσπέσια στις προκλήσεις του ρόλου της, καταφέρνει να αποτυπώσει αβίαστα ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων που σμιλεύεται στο εκφραστικότατο πρόσωπο της. Ο ενθουσιασμός της κατάκτησης του θρόνου, ακολουθείται από την απογοήτευση της συνθηκολόγησης, την οποία διαδέχεται η απόγνωση των λάθος χειρισμών, ενώ η οργή για τα πολιτικά αδιέξοδα και η μελαγχολία για τον τραγικό, καταδικασμένο της έρωτα συνυπάρχει με τον φόβο του
Το τρίπτυχο της επιτυχίας συμπληρώνεται από το υποδειγματικό σενάριο του Tony McNamara. Οι ατάκες είναι όλες –δίχως υπερβολή!- μία και μία, το χιούμορ ασταμάτητα ξεκαρδιστικό, η διείσδυση στους χαρακτήρες υποδειγματική, τα (απαραίτητα) μπερδέματα προκύπτουν απολύτως οργανικά και η ιστορική πραγματικότητα αξιοποιείται με τον κατάλληλο τρόπο – ποτέ δεν μετατρέπεται σε εμμονή, παρά μόνο υπάρχει για να πλαισιώνει τις απολαυστικά τραβηγμένες ιδέες του McNamara. Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε και την αιχμηρή πολιτική σάτιρα με καίρια σχόλια περί πολιτικής πράξης και θεωρίας, διαπιστώνουμε πως έχουμε μια σπάνια περίπτωση όπου όλα τα υλικά δένουν αρμονικά, δίχως η ύπαρξη του ενός να αποτελεί αιτία εξαφάνισης του άλλου.
Κερασάκι στην τούρτα, η σκηνοθεσία, η οποία μπορεί να μην διαθέτει κάποια ιδιαίτερα ισχυρή οπτική ταυτότητα ή να μην επιχειρεί εντυπωσιακά τρικ, ωστόσο κάθε άλλο παρά αδύναμη είναι. Άλλωστε, όταν όλοι οι ηθοποιοί αποδίδουν εντυπωσιακά ή όταν μικρές «λεπτομέρειες», όπως οι ενδυματολογικές επιλογές είναι τόσο αξιοθαύμαστες, πώς μπορούμε να μιλάμε για αδύναμη σκηνοθεσία;
Με αξιοζήλευτες ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών, εξωπραγματικά στοχευμένο χιούμορ και απαράμιλλο ύφος και στιλ, η φετινή συνέχεια αποδεικνύεται άξια διάδοχος της πρώτης σεζόν, μια απ’ τις εκκεντρικότερες σειρές εποχής και σίγουρα μια από τις καλύτερες κωμικές (πραγματικά κωμικές, έτσι;) σειρές των τελευταίων ετών. Huzzah!
