Από τους Monty Python και τo franchise των… Transformers(!) μέχρι εφηβικές σειρές του Netflix και τον ίδιον τον Tolkien, η αρθουριανή μυθολογία έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι σε κάθε πτυχή της ποπ κουλτούρας, αποτελώντας λαμπρό πεδίο πειραματισμών, αφού -στον κινηματογράφο μόνο- έχει προσεγγισθεί μέσα από δεκάδες είδη∙ από κωμωδία και μιούζικαλ μέχρι εκμοντερνισμένες ή καλτ περιπέτειες. Φέτος, και με περίπου ένα χρόνο καθυστέρηση, ακόμη μια ταινία, το The Green Knight έρχεται να προστεθεί στη λίστα με αρθουριανές διασκευές, αυτή τη φορά δια χειρός David Lowery (Pete’s Dragon, A Ghost Story), ο οποίος διασκευάζει το ποίημα Sir Gaiwan and The Green Knight.
H ταινία ακολουθεί τον Gaiwan, ανηψιό του βασιλιά Αρθούρου, ο οποίος ξεκινά ένα ταξίδι προκειμένου να εντοπίσει τον Πράσινο Ιππότη και να ολοκληρώσει το «παιχνίδι» που ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο, ανήμερα των Χριστουγέννων, όταν ο Πράσινος Ιππότης διέκοψε την βασιλική γιορτή, αναζητώντας κάποιον τολμηρό άντρα να αναμετρηθεί μαζί του. Ο όρος του «παιχνιδιού» απλός: όποιος δεχόταν την πρόκληση θα χτύπαγε τον Πράσινο Ιππότη, αλλά μετά από έναν χρόνο και μια ημέρα θα έπρεπε να ταξιδέψει μέχρι το απομωνένο εκκλησάκι του και να τον αναζητήσει, ώστε εκείνος να ανταποδώσει το χτύπημα. Το πρόβλημα που προέκυψε, όμως, είναι πως ο Gaiwan δεν χτύπησε απλώς τον Πράσινο Ιππότη, αλλά τον αποκεφάλισε (πιστεύοντας πως έτσι θα ξεμπέρδευε μια και καλή), οπότε αν επιλέξει να τιμήσει τη συμφωνία του, ουσιαστικά οδηγείται σε έναν βέβαια, πλην ηρωικό(;) θάνατο που θα διατηρήσει το όνομα του ζωντανό στα βάθυ της ιστορίας.
O Lowery παντρεύει την ποιητικότητα με την υπαρξιακή αναζήτηση, κινηματογραφώντας το οδοιπορικό του Gaiwan με τρόπο ονειρικό, ανα στιγμές σχεδόν τρομακτικό και με μια αίσθηση υπερβατικότητας διάχυτη σε κάθε πλάνο. Η θεατρική εναλλαγή χρωμάτων, η αργόσυρτη, ελεγειακή σκηνοθεσία, το υπνωτιστικό, μαεστρικό μοντάζ, η υποβλητική σκηνογραφία, τα πανέμορφα κοστούμια, ο προσεγμένος ήχος που αναδεικνύει τον παραμικρό θόρυβο και η συγκλονιστική μουσική υπόκρουση του Daniel Hart δίνουν πνοή με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο σ’ έναν φανταστικό κόσμο, χωρίς την παραμικρή διάθεση αποφυγής των πιο σουρεαλιστικών του πτυχών. Παράλληλα, η πένα του συνθέτει μια ιστορία λιτή, απρόθυμη να φανερώσει όλα τα μυστικά της μονομιάς κι έτοιμη να αποδομήσει σε κάθε στροφή την έννοια του «ηρωισμού» και της «τιμής», την ιπποτική ματαιοδοξία για μεγαλεία και αθανασία, συγκρίνοντας την ανθρώπινη θνητότητα με την διαχρονικότητα της φύσης και την ύπαρξη γιγαντιαίων, σαφώς αλληλογορικών φιγούρων, μπροστά στις οποίες και ο μεγαλύτερος ιππότης φαντάζει μικροσκοπικός.
Ο Dev Patel ερμηνεύει τον Gaiwan με διάτρητη τόλμη που αδυνατεί να κρύψει αποτελεσματικά την υπόκωφη φοβία του πως το όνομα του θα ξεχαστεί στο βάθος των αιώνων, όντας ασυνόδευτο από κάποια ιστορία άξια λόγου. Το βλέμμα του φανερώνει τελικά την εσωτερική πάλη ανάμεσα στην σαρκική απόλαυση και τον πόθο του για ιπποτική αναγνώριση, στόχοι που στα πλαίσια της ιστορίας αποδεικνύονται ασυμβίβαστοι. Συναρπαστική και η Alicia Vikander (Beckett, Ex Machina) στέκεται στο πλευρό του Gaiwan για να δοκιμάζει την πίστη του στην αξία και την χρησιμότητα της ιπποτικής αρετής. Βέβαια, εκείνη που χαράζεται στην μνήμη είναι η υποβλητική φιγούρα του μυστηριώδη Πράσινου Ιππότη με τα πρακτικά εφέ να κλέβουν τις εντυπώσεις και να ενισχύουν την μεταφυσική του υπόσταση.
Εν τέλει, ο Lowery δημιουργεί μια σπάνια κινηματογραφική εμπειρία, ιδανική για να σηματοδοτήσει την επιστροφή στις (σκοτεινές) αίθουσες. Παντρεύει τον Martin Scorsese με τον John Boorman για να παραδώσει μια ιστορία που συνδυάζει την υψηλή αισθητική με τη φαντασία, δίχως να κάνει εκπτώσεις σε καμιά από τις δύο και μας υπενθυμίζει πως παρ’ ότι το όνομα του δεν συζητιέται συχνά, αποτελεί δίχως αμφιβολία έναν από τους σημαντικότερους στυλοβάτες τόσο της A24, όσο και ευρύτερα του σύγχρονου ανεξάρτητου κινηματογράφου.
