Στο The Instigators, o Rory (Matt Damon) κι ο Cobby (Casey Affleck) είναι δύο μικροκακοποιοίοι οποίοι έχουν ανάγκη από χρήματα κι έτσι δέχονται να φέρουν εις πέρας το σχέδιο ληστείας που έχει καταστρώσει ένας μαφιόζος (Michael Stuhlbarg). Σύμφωνα με αυτό, πρέπει να ληστέψουν το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας ενός υποψηφίου για τις εκλογές (Ron Perlman), με αντάλλαγμα ποσοστό από τα κλοπιμαία. Όταν, όμως, η ληστεία θα στραβώσει για λόγους άσχετους με τους δύο άτυχους πρωταγωνιστές, οι τελευταίοι θα ζητήσουν τη βοήθεια της ψυχοθεραπεύτριας (Hong Chau) του Rory προκειμένου να διαφύγουν.
Πριν από μερικά χρόνια, η συγκεκριμένη ταινία θα κυκλοφορούσε κανονικά στις αίθουσες, ως μια μέσου προϋπολογισμού ταινία με σχετικά αξιόπιστο σκηνοθέτη, δύο πολύ καλούς πρωταγωνιστές, υποστηρικτικό cast με γνωστές και μη εξαιρετέες «φάτσες», θα έκανε μέτρια εμπορική επιτυχία και στη συνέχεια θα τη βλέπαμε τακτικά να προβάλλεται στην τηλεόραση. Ζούμε, ωστόσο, στην εποχή του streaming, κι έτσι αυτό το σινεμά ελάχιστες φορές πια βρίσκει το δρόμο προς τις σκοτεινές αίθουσες, αφού τα στούντιο προτιμούν να μη ρισκάρουν με ταινίες που δε θα φέρουν σίγουρα χρήματα, κι έτσι τις εναποθέτουν στις πλατφόρμες, όπου ξεχνιούνται εύκολα, πλην λίγων εξαιρέσεων. Όχι ότι το The Instigators είναι κάτι το ιδιαίτερο ή ξεχωριστό, οπωσδήποτε όμως έχει περισσότερη, παλιομοδίτικη έστω, γοητεία από το 99% των μπλοκμπάστερ που βλέπουμε στις αίθουσες.
Στα της ίδιας της ταινίας τώρα. Ο σκηνοθέτης, Doug Liman, έχει στο βιογραφικό του ένα Bourne Identity (2002), ένα Edge of Tomorrow (2014) κι ένα American Made (2017), τρεις ταινίες που φανερώνουν ένα ταλέντο, από εκεί και πέρα όμως συναντάμε σωρεία μετριοτήτων, και δυστυχώς το σερί του τελευταία δεν είναι διόλου ενθαρρυντικό: Locked Down (2021), Chaos Walking (2021) και Road House (2024) είναι μια ακόμα τριάδα τίτλων που κάθε σοβαρός σκηνοθέτης θα ντρεπόταν να έχει στη φιλμογραφία του. Το The Instigators είναι καλύτερο από αυτά, δεν είναι όμως η καλή ταινία που θα σταθεί πλάι σε εκείνες που αναφέρθηκαν στην αρχή της παραγράφου.
Η ταινία έχει ενδιαφέρον χάρη στη χημεία των δύο πρωταγωνιστών, Matt Damon και Casey Aflleck, από τους οποίους ο πρώτος είναι συμπαραγωγός μαζί με τον αδελφό του Affleck, Ben, ενώ ο δεύτερος συν-υπογράφει με τον σκηνοθέτη το σενάριο. Αυτό το «παρεϊστικο» κλίμα είναι που κάνει την ταινία ψυχαγωγική, ενώ και το υποστηρικτικό cast απαρτίζεται από άξιους ερμηνευτές, οι οποίοι προσδίδουν επιπλέον ενδιαφέρον. Μπορεί η πλοκή να μην είναι πρωτότυπη, το έργο όμως παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, χάρη στους καλογραμμένους διαλόγους, την απολαυστική εκφορά τους από τους ηθοποιούς (ο Damon για άλλη μια φορά μεγαλουργεί) και τη μικρή διάρκεια των 102 λεπτών.
Από την άλλη, η προβλέψιμη κατάληξη του σεναρίου, η υπερβολική τροπή που παίρνουν τα πράγματα από τη μέση και μετά και η εντελώς ρουτινιάρικη, επίπεδη κι απρόσωπη σκηνοθεσία του Liman δεν επιτρέπουν στο φιλμ να ξεχωρίσει. Χωρίς επ’ ουδενί να είναι μια κακή ταινία, το The Instigators ανήκει σε εκείνη την κατηγορία έργων που βλέπεις, περνάς καλά και ξεχνάς λίγο μετά το πέρας της προβολής. Και πάλι, θα ήταν καλύτερο να βλέπαμε (και) αυτές τις ταινίες στο σινεμά. Όσο οι πλατφόρμες μετατρέπουν τις ταινίες σε προϊόν γρήγορης κατανάλωσης, τόσο οι δημιουργοί τους θα επαναπαύονται στη μετριότητα και τόσο οι κινηματογραφικές αίθουσες θα τροφοδοτούνται αποκλειστικά με έναν τύπο ταινιών.
