Σε έναν κόσμο με αμέτρητες κυκλοφορίες κόμικ, οι δουλειές του Ram V (These Savage Shores, Blue in Green) αποτελούν σταθερά ποιοτικά καταφύγια, αφού η μέχρι τώρα εργογραφία του Ram V τον έχει αναδείξει σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης κόμικ σκηνής. Η νέα του δουλειά, The Many Deaths of Laila Starr, αποτελεί ακόμη ένα τρανό δείγμα της συγγραφικής του ικανότητας. Κι αν με μια πρώτη ματιά, η σύνοψη μπορεί να προδίδει γρήγορα τις επιρροές της ιστορίας (Death και Daytripper), το τελικό αποτέλεσμα διαθέτει αυτόνομη υπόσταση, τόσο σε συγγραφικό, όσο και σε αισθητικό επίπεδο.
Η ιστορία ξεκινά με την γέννηση ενός αγοριού, το οποίο, σύμφωνα με τις προβλέψεις των θεών, θα «σκοτώσει» τον θάνατο, ανακαλύπτοντας το μυστικό της αιώνιας ζωής. Κάτι τέτοιο βέβαια, σημαίνει πως η Θεά του Θανάτου δεν έχει πια λόγο ύπαρξης, οπότε απολύεται, υποχρεωμένη πλέον να ζήσει στο σώμα μιας θνητής, της Laila Starr. Ωστόσο, κι όπως είναι αναμενόμενο, εκείνη δεν φαίνεται πρόθυμη να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Με το που πατάει το πόδι της στη Γη, ξεκινά την αναζήτηση του νεογέννητου βρέφους με σκοπό να το δολοφονήσει για να διαπιστώσει στην πορεία πως μερικά πράγματα εύκολα λέγονται, αλλά δύσκολα γίνονται πράξη.
To «χρέος» του Ram V στο Daytripper γίνεται άμεσα αντιληπτό από τη δομή της ιστορίας. Κάθε ένα από τα πέντε τεύχη τελειώνει με τον θάνατο της Laila, η οποία πρώτα συναντά το μικρό αγόρι (που μέχρι το τέλος καταλήγει ένας ηλικιωμένος άντρας). Κάθε μια από τις –συχνά τυχαίες- συναντήσεις τους, επηρρεάζει ανεπανόρθωτα και τους δύο. Η Laila αρχίζει να αντιλαμβάνεται πλέον τη ζωή από την οπτική ενός θνητού ατόμου, ενώ το αγόρι στιγματίζεται ανεπανόρθωτα από τις μεταφορικές και κυριολεκτικές συναντήσεις με τον θάνατο. Αυτές οι ζυμώσεις, που λαμβάνουν χώρα στο πέρας δεκαετιών, θα χτίσουν μια ενδιαφέρουσα δυναμική ανάμεσα στους χαρακτήρες, οδηγώντας στην τελική συνάντησή τους, η οποία μπορεί να καταλήγει σε γνώριμα συμπεράσματα για τη σχέση ζωής και θανάτου, δεν παύει όμως να διαθέτει συναισθηματική βαρύτητα, ικανή να προσφέρει δυνατές συγκινήσεις.
Τελικά, το σενάριο του Ram V δεν ξεχωρίζει τόσο για το τι λέει, αλλά για το πώς το λέει. Ο λόγος του έντονα λογοτεχνικός, ενίοτε και ποιητικός, αναδεικνύει την ομορφιά της θνητής ύπαρξης, ακόμα και αν αυτή προυποθέτει σφιχτό εναγκαλισμό με τον πόνο, δίχως ποτέ να πνίγει τα καρέ με λόγια, προδίδοντας τις ανάγκες του μέσου που υπηρετεί. Παράλληλα, κάνουν την εμφάνισή τους και μερικές έξυπνες και σίγουρα απροσδόκητες αφηγηματικές επιλογές που αποδεικνύονται ικανές να γεννήσουν συναισθήματα ακόμα και για άψυχα αντικείμενα που έρχονται αντιμέτωπα με την δική τους θνητότητα. Τέλος, η τοποθέτηση της ιστορίας στο πολύβουο και αχανές αστικό τοπίο της Μουμπάι, πόλη στην οποία μεγάλωσε και ο ίδιος ο Ram V και πρωταγωνιστεί συχνά στις ιστορίες του, αλλά και η εισαγωγή μυθολογικών στοιχείων της πλούσιας ινδικής παράδοσης προσφέρουν μια νότα φρεσκάδας στο τελικό αποτέλεσμα.
Στο πλάι του σεναρίου, στέκεται ισάξια το σχέδιο κι ο χρωματισμός του Filipe Andrade. Το πρώτο ενσωματώνει αρμονικά το φανταστικό στοιχείο στις ανθρώπινες φιγούρες του με τις αλλοιωμένες αναλογίες, ενώ η χειροποιήτες, ατελείς γραμμές του συνοδεύουν ιδανικά τις θεματικές της ιστορίας για τη γοητεία που κρύβουν οι γεμάτες σφάλματα και παραλείψεις ανθρώπινες ζωές. Εξίσου ταιριαστή και η πολύχρωμη παλέττα, τα ζεστά χρώματα της οποίας σφίζουν από ζωή, παρ’ ότι η συγκεκριμένη ιστορία εύκολα θα μπορούσε να καταλήξει βουτηγμένη μέσα σε μουντές, καταθλιπτικές αποχρώσεις βγαλμένες από το αστικό περιβάλλον.
Μοναδικό ψεγάδι, που εμποδίζει το κόμικ να απαγκιστρωθεί πλήρως από τις αναφορές του και να αγγίξει σύγχρονες οπτικές γύρω από τον θάνατο είναι το γεγονός πως δεν αναφέρεται ποτέ η χρήση της τεχνολογίας και η αξιοποίησή της ενάντια στην ανθρώπινη θνητότητα, παρ’ ότι η ιστορία καταλήγει να διαδραματίζεται δεκαετίες στο μέλλον. Η τεχνολογία είναι απούσα τόσο από το σενάριο, όσο και από το σχέδιο, το οποίο παρουσιάζει τον κόσμο λες και έχει μείνει αναλλοίωτος μέσα στα χρόνια, γεγονός που μπορεί να μην ενοχλεί ουσιαστικά, αλλά σίγουρα δημιουργεί ερωτήματα για αυτή την επιλογή. Το πιθανότερο σενάριο βέβαια, και εδώ τολμώ να κάνω μια εντελώς αυθαίρετη εικασία, είναι πως μια τέτοια κατεύθυνση θα άνοιγε αρκετά τις θεματικές της ιστορίας, οπότε εκείνη να μην ολοκληρωνόταν ικανοποιητικά σε μόλις πέντε τεύχη ή ακόμα και να μην ενδιέφερε τον ίδιο τον Ram V.
Σε κάθε περίπτωση, το Many Deaths of Laila Starr, ελάχιστα χάνει από τη γοητεία του, παραμένοντας μια ποιητική και τρυφερή ιστορία, με πανανθρώπινες θεματικές και μια δημιουργική ομάδα που αδυνατεί να κρύψει το ταλέντο της. Με βεβαιότητα, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίας της χρονιάς.
