Στον Σαιξπηρικό Άμλετ, η ιστορία του οποίου έχει, ακόμη παλαιότερα, τις ρίζες της, στον μεσαιωνικό μύθο του Άμλετ που χρονολογείται γύρω στο 1200, δομεί ο Eggers την νέα του πολυαναμενόμενη ταινία. Μια ιστορία εκδίκησης και μίσους που μας μεταφέρει εκατοντάδες χρόνια πίσω στην μεσαιωνική περίοδο των Βίκινγκς.
Πρόκειται για τον Πρίγκιπα Άμλεθ (μέχρι και το όνομα προοικονομεί τι θα επακολουθήσει), ο οποίος βλέπει σε μικρή ηλικία τον θείο του Φιόλνιρ να σκοτώνει τον βασιλιά-πατέρα του προκειμένου να σφετεριστεί την εξουσία. Έχοντας καταφέρει να γλιτώσει από τους δολοφόνους του πατέρα του, ο Άμλεθ μεγαλώνει με έναν και μοναδικό (αυτο)σκοπό: να εκδικηθεί τον πατέρα του, να σκοτώσει τον θείο του, και να σώσει την μητέρα του. Ο δρόμος θα τον οδηγήσει στην Ισλανδία, εκεί όπου και θα εμφανιστεί ως σκλάβος, ένας από τους πολλούς, του θείου του, θα κερδίσει την προσοχή του, και με την συνδρομή της μάγισσας Όλγκα θα προσπαθήσει να εκπληρώσει τον όρκο του.
Εντυπωσιακός εξωτερικά, αλλά συμβατικός (εξάλλου μιλάμε για μια ακόμη ιστορία εκδίκησης) και απλοϊκός όσο «απογυμνώνουμε» τον πυρήνα του, ο Άνθρωπος από τον Βορρά πραγματώνεται την τιμή και την ανδρεία, τη μοίρα και το πεπρωμένο, την εκδικήση και το θηρίο που κρύβει μέσα ο άνθρωπος και που πολλές φορές τον ωθεί στα άκρα, γινόμενος απάνθρωπος. Άλλωστε, μιλάμε για τους Βίκινγκς. Φυλή η οποία σφυρηλατήθηκε γύρω από αυτές τις αξίες και πιστεύω.
Ο Eggers (The Lighthouse) προσδίδει και διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας στον Άμλεθ του Skarsgård (Melancholia). Σαν άλλος Ορέστης, επιστρέφει, τυφλωμένος από οργή που σιγοβράζει μέσα του όλα αυτά τα χρόνια έτοιμη να εκραγεί –και που ο Eggers απεικονίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται- προκειμένου να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του. Το πεπρωμένο, ωστόσο, φυγείν αδύνατον. Οι Νορν (οι αντίστοιχες ελληνικές Μοίρες) του έχουν επιφυλάξει μια διαφορετική πορεία. Οταν ο Άμλεθ την αψηφήσει, θα διαπράξει ύβρις, η οποία με την σειρά της θα οδηγήσει στη νέμεση και την τίση.
Ο υπερ-φιλόδοξος (ίσως και λίγο περισσότερο από αυτό που πραγματικά μπορεί ή, τουλάχιστον, από όλα όσα έχει μέχρι τώρα δείξει) Eggers, θιασώτης της ιστορικής ακρίβειας και λάτρης της σημειολογικής λεπτομέρειας, τοποθετεί τους χαρακτήρες του στο κέντρο του κάδρου, αξιοποιεί κάθε δυνατό στοιχείο του περιβάλλοντα χώρου στο έπακρο, ενώ, παράλληλα, επενδύει στην, χαρακτηριζόμενη από μια κάποια αισθητική ιδιαιτερότητα, ταυτότητα του δημιουργού. Το μεταφυσικό κομμάτι (αν και προσωπικά με ξενίζει) που συνάδει με την φιλοσοφία και την κουλτούρα των Βίκινγκς και που κάλλιστα θα μπορούσε να ευδοκιμήσει στο πλαίσιο που προσφέρεται στο παρόν φιλμ, παραμένει επιφανειακό και, σίγουρα, λιγότερο καινοτόμο από ό, τι μας έχει επιδείξει μέχρι τώρα ο σκηνοθέτης.
Το δίλημμα που κατατρύχει τον Άμλεθ, ανάμεσα στο πεπρωμένο και την αγάπη, ανάμεσα δηλαδή στο να επιλέξει την εκδίκηση και συνεπώς (και) την εσωτερική κάθειρξη ή στο να ακολουθήσει την «ζωή» που του προσφέρει η Όλγκα, μακριά από την κτηνώδη βία και τους κινδύνους, παραμένει στερεοτυπικό, ενώ η κομβική ανατροπή που προσφέρεται αναφορικά με την μητέρα του/βασίλισσα (η Kidman στην μία καλή σκηνή που διαθέτει κλέβει την παράσταση), αδίκως, δεν εκμεταλλεύεται περισσότερο.
Παρ’ όλα αυτά, ο Άνθρωπος από τον Βορρά είναι επικός, τιμά το είδος αλλά και την φιλοσοφία των Βίκινγκς, φέρει στο νου προγενέστερες του ταινίες (Vikings, Valhalla Rising), και μολονότι ο ίδιος μεταφυσικός, δεν σχετίζεται καθόλου με το μαρβελικό υπερηρωικό στοιχείο. Σκοντάφτει, όμως, στην φλύαρη και (υπερ)φιλόδοξη σκηνοθεσία του δημιουργού του, καθώς και στην προκαθορισμένη γραμμή που φαίνεται να είχε αποφασιστεί προτού ερωτηθεί ο νοικοκύρης.
