The Patient

The Patient: Όμηροι τραυμάτων και ενοχών

Στα χαρτιά, η ιδέα της σειράς The Patient, δια χειρός των Joel Fields και Joe Weisberg φαντάζει τρομακτική. Η σύνοψη κάνει λόγο για έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος κρατάει όμηρο τον ψυχοθεραπευτή του μέχρι… να τον θεραπεύσει από το ασίγαστο πάθος να σκοτώνει! Μα είναι ποτέ δυνατόν, να λειτουργήσει μια σειρά, η οποία αντί για λαχταριστές σκηνές δολοφονιών να μας σερβίρει ατελείωτες ώρες συνεδριάσεων; Καταστροφή! Μπορεί και όχι.

Ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή του αριστουργηματικού The Americans, οι δύο δημιουργοί αποφεύγουν τα γνώριμα κλισέ του είδους και εστιάζουν στην εις βάθος απεικόνιση όλων των αντιφατικών πτυχών των δύο πρωταγωνιστών τους. Και όντως, το αποτέλεσμα αποτελεί ένα –ως επί το πλείστον- εξαίσιο δείγμα σκιαγράφησης απαιτητικών χαρακτήρων, μια σεναριακή λεπτοβελονιά πάνω στην οποία στηρίζεται εν πολλοίς και η επιτυχία της σειράς. Η ασυνήθιστη συνθήκη που επιλέγεται αποτελεί πρόσφορο έδαφος για αυτή την διεισδυτική ματιά που επιχειρούν, επιτρέποντάς τους να υφάνουν μια πλοκή με μηδαμινή δράση, αλλά διαρκή υπόκωφη ένταση. Τα επεισόδια-συνεδρίες είναι δυσκολοχώνευτα (πολύ σοφά όμως κυμαίνονται γύρω στο ημίωρο), αλλά εξερευνούν με τόλμη το ασήκωτο βάρος των ενοχών και τα όρια της συγχώρεσης. Ως αποτέλεσμα, ακόμα και όταν τα γεγονότα ακολουθήσουν κάποια λίγο-πολύ αναμενόμενα μονοπάτια, το αποτέλεσμα δεν ξενίζει, διότι η πορεία αυτή έχει κερδηθεί πανηγυρικά∙ η κάθε απόφαση μοιάζει πειστική και λογική, δεδομένων των παράλογων συνθηκών.

The Patient

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες επιλογές του σεναρίου είναι η εστίαση στο παρελθόν του ψυχοθεραπευτή. Σαν ιδέα έχει ενδιαφέρον, αφού επιχειρεί να αναδείξει την ψυχοθεραπεία ως μια αμφίδρομη διαδικασία από την οποία δεν εξελίσσεται μόνο ο θεραπευόμενος, αλλά και ο θεραπευτής. Εντούτοις, σε καθαρά αφηγηματικό επίπεδο, η ιστορία κάνει μια μικρή κοιλιά, στερώντας πιθανότατα χρόνο από ακόμα πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με την ικανοποιητική σκηνοθεσία, η οποία όμως αδυνατεί να αποτυπώσει μέγιστο την αίσθηση κλειστοφοβίας, αποτελούν τα μοναδικά ατοπήματα της σειράς.

Εντούτοις, αυτά δεν αρκούν για να καταρρεύσει το οικοδόμημα κυρίως επειδή το σενάριο ζωντανεύει μέσα από δύο ικανότατους ερμηνευτές, οι οποίοι αποδεικνύουν για άλλη μια φορά την υποκριτική τους στόφα. Ο Steve Carrell ερμηνεύει τον έμπειρο ψυχοθεραπευτή με μια ετοιμόρροπη ψυχραιμία, την οποία όμως αξιοποιεί όσο μπορεί, ώστε να πλοηγηθεί στα αχαρτογράφητα νερά που έχει βρεθεί. Επιπλέον, οι ώρες απομόνωσης τον φέρνουν αντιμέτωπο με ψυχοφθόρες σκέψεις σχετικά με το παρελθόν και τα ζητήματα που δεν επιλύθηκαν ποτέ, εντείνοντας το αίσθημα της απόγνωσης στη σκέψη πως θα φύγει χωρίς να έχει δώσει όχι μόνο το κατάλληλο, αλλά έστω κάποιο κλείσιμο. Χωρίς να επιδίδεται σε ξεσπάσματα ο Carrell πετυχαίνει να αποδώσει όλες τις μικρο-εναλλαγές των συναισθημάτων του∙ από την αρχική απόγνωση στις βραχύβιες χαραμάδες ελπίδας και συμπόνοιας –και φτου απ’ την αρχή.

The Patient

Εντούτοις, εκείνος που κλέβει την παράσταση είναι ο Sam του Domhnall Gleeson (Ex Machina). Ο Gleeson κατορθώνει να αρθρώσει αποτελεσματικά όσα θραύσματα ανθρωπιάς του έχουν απομείνει απέναντι στην κτηνώδη πλευρά του εαυτού του. Ωστόσο, το ενδιαφέρον είναι πως αυτό δεν το επιτυγχάνει με δακρύβρεχτους μονολόγους σχετικά με το τραύμα του, αλλά αποτυπώνοντας μικρές, καθημερινές στιγμές. Ο εξανθρωπισμός του εκφράζεται ιδανικά όταν τρώει παθιασμένα το αγαπημένο του φαγητό ή όταν απολαμβάνει τη μυρωδιά του φρεσκοτυπώμενου χαρτιού. Αυτές οι μικρές στιγμές, που εύκολα θα μπορούσαν να ξεγλιστρήσουν, σε συνδυασμό βέβαια με την ειλικρινή του προσπάθεια να υπερβεί την ορμή του για δολοφονίες, τον μετατρέπουν σε μια παραδόξως συμπαθητική και μάλλον τραγική φιγούρα.

Τελικά, το The Patient κάθε άλλο από αποτυχία είναι. Παρά το δύσκολο και -ας είμαστε ειλικρινείς- μάλλον αντι-εμπορικό του θέμα, καταφέρνει να ανταποκριθεί στην πρόσκληση. Σίγουρα, στραβοπατάει ανα σημεία, αλλά παραδίδει μια ασυνήθιστη τηλεοπτική εμπειρία που ναι μεν ζητά την υπομονή, αλλά στο τέλος την δικαιώνει, έχοντας προσφέρει στο μεταξύ αρκετό υλικό για προβληματισμό πάνω στις έννοιες της συγχώρεσης και της ενοχής.

Σχόλια

Your email address will not be published.