Παρ’ ότι προσπαθώ να διατηρώ επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του μέσου των κόμικς μπορώ, τα manga είναι μια κατηγορία που έχει μείνει παραμελημένη. Ανάμεσα στους διάφορους λόγους γι’ αυτό, είναι η τρομακτικά μεγάλη διάρκεια των περισσότερων κυκλοφοριών, η οποία φαντάζει έως και απαγορευτική για τα δικά μου δεδομένα. Ωστόσο, οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα κι έτσι, ύστερα από έναν χρόνο καραντίνας, το άνοιγμα στο χώρο των manga κατέληξε να είναι αναπόφευκτο με την αρχή να γίνεται με την ανθολογία The Sky is Blue with A Single Cloud της Kuniko Tsurita.
Προτού περάσουμε στα της ανθολογίας, αξίζει να σταθούμε λίγο στη ζωή της Tsurita, αφού αποτελεί εξαιρετικά σημαντική, αλλά αφανή, προσωπικότητα για τη βιομηχανία των manga. Αν και η καριέρα της αποδείχθηκε ιδιαίτερα σύντομη εξαιτίας του πρόωρου θανάτου της σε ηλικία μόλις 37 ετών από λύκο, η παρουσία της ήταν καθοριστική, αφού οι γυναίκες δημιουργοί ήταν (και ίσως είναι ακόμα) σπάνιο φαινόμενο στο χώρο. Σε μια ανδροκρατούμενη σκηνή λοιπόν, η Tsurita φάνταζε με φωτεινή εξαίρεση.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, έστειλε ένα γράμμα στο περιοδικό The City, δηλώνοντας αφενός ερωτευμένη με τα manga και το σχέδιο, αφετέρου απογοητευμένη από τις διαδοχικές απορρίψεις του έργου της από το περιοδικό. Η απάντηση του περιοδικού ήταν ενδεικτική του σεξιστικού περιβάλλοντος του χώρου, αφού την παρότρυνε να σταματήσει να ασχολείται με ιστορίες δράσης και να εστιάσει σε γυναικείες, όπως τα shōjo.
Ευτυχώς, μερικά χρόνια αργότερα, η τύχη χαμογέλασε στη νεαρή σχεδιάστρια και το ιστορικό περιοδικό Garo δέχτηκε να δημοσιεύσει σε συστηματική βάση της ιστορίες, παρέχοντάς της την ελευθερία να εκφραστεί όπως ήθελε. Υπό την ομπρέλλα του πειραματικού περιοδικού, λοιπόν, κατάφερε να ξεδιπλώσει τις προοδευτικές της ιδέες με ιστορίες που αποδομούσαν τα έμφυλα στερεότυπα και σχέδιο που θόλωνε τα όρια ανάμεσα στα θηλυκά και αρσενικά χαρακτηριστικά. Εξίσου ατίθαση για τα δεδομένα της εποχής, όμως, ήταν και στην προσωπική της ζωή, αφού είναι γνωστό πως υιοθετούσε συμπεριφορές, όπως το κάπνισμα και η παρακολούθηση πορνό ταινιών σε σινεμά, που θεωρούνταν από την ιαπωνική κοινωνία ως αντρικές.
Δυστυχώς, παρά την ιστορική σημασία του έργου της, η δουλειά της έχει μείνει εν πολλοίς ανεξερεύνητη, τουλάχιστον στο αγγλόφωνο κοινό, κάτι που φαίνεται ικανό να αλλάξει με την κυκλοφορία της συγκεκριμένης κυκλοφορίας από τις εκδόσεις Drawn & Quarterly που αποτελεί και την πρώτη απόπειρα δημοσίευσης της δουλειάς της εκτός των ιαπωνικών συνόρων.
Η ανθολογική συλλογή περιλαμβάνει 18 ιστορίες, τις οποίες προσωπικά βρήκα εξαιρετικά άνισες. Στις καλές στιγμές της, η Tsurita γράφει ιστορίες αποπνηκτικές, με το αίσθημα θανάτου να συνοδεύει τον έντονο υπαρξιακό προληματισμό (Sounds, Calamity), ιστορίες με απολαυστική κωμική κλιμάκωση (The Tragedy of Princess Rokunomiya), ισχυρό συναισθηματικό αντίκτυπο (Yuko’s Days, Arctic Cold) ή πρωτότυπη πλοκή (Flight), ενώ φανερώνει και την ικανότητα της να μεταπηδά από το ένα σχεδιαστικό στυλ στο άλλο – κάποιες φορές με λεπτομερές σχέδιο κι άλλες με πιο απλουστευτικό που δεν παύει βέβαια να επικοινωνεί αυτό που πρέπει. Ωστόσο, πολλές ιστορίες, ίσως οι περισσότερες, στερούνται στον έναν από τους δύο τομείς (σεναριακό και σχέδιο) με αποτέλεσμα είτε να είναι οπτικά αδιάφορες, είτε να ολοκληρώνονται βιαστικά και απότομα.
Σίγουρα, η συγκεκριμένη συλλογή θα κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον σε άτομα που έχουν καλύτερη επαφή τόσο με το ίδιο το μέσο και την ιστορία του, όσο και με το πολιτικό γίγνεσθαι της Ιαπωνίας. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, δεν παύει να είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορικής σημασίας κυκλοφορίας που ρίχνει φως σε μια αφανή ηρωίδα της ιαπωνικής σκηνής.
