Πάντα αναρωτιόμουν τι εννοεί ο κόσμος όταν λέει «nostalgia bait». Πώς μπορεί η δύναμη της νοσταλγίας να είναι αρκετή για να σε κάνει να γουστάρεις μια ταινία; Ως περιστασιακός θεατής του Star Wars, δεν αντιλήφθηκα ποτέ τη διένεξη γύρω από το The Force Awakens. Και ως μετριοπαθής φαν του Spider-Man, δεν κατάλαβα ποτέ τις διαφωνίες γύρω από το Spider-Man: No Way Home.
Όλα αυτά άλλαξαν την Πέμπτη που μας πέρασε. Την πρώτη μισή ώρα του The Super Mario Bros. Movie, καθώς η ταινία με βομβάρδιζε με ασταμάτητες αναφορές και ολοζώντανες εκδοχές των αγαπημένων μου χαρακτήρων, μεγαλοπρεπείς λήψεις τοποθεσιών που είχα δει μόνο στα όνειρά μου και 3D εκδοχές αντικειμένων χαραγμένων στη μνήμη μου, ο κυνικός μαντραχαλάς που έβλεπε την ταινία εξαφανίστηκε – και στη θέση του βρέθηκε ένα 11χρονο παιδί, που σπαταλάει τις μέρες του παίζοντας Super Mario 64 στη φορητή κονσόλα του.
…και μετά πέρασε η πρώτη πράξη, και η ταινία εξακολουθούσε να με βομβαρδίζει με ασταμάτητες αναφορές και easter eggs, κλασικές τοποθεσίες και εμβληματικά αντικείμενα. Και κάπου εκεί αρχίσα να αναρωτιέμαι: Η ιστορία πότε θα ξεκινήσει;
Πράγματι: στην προσπάθειά τους να διαφημίσουν όσο περισσότερα παιχνίδια γίνεται, οι δημιουργοί δεν αφιέρωσαν αρκετό χρόνο στο σενάριο, παραδίδοντας μας μια κάπως άνιση και μισοψημένη περιπέτεια. Συγκεκριμένα, στη δεύτερη πράξη της ταινίας, υπάρχει μια ολόκληρη διαφήμιση του Μario Kart η οποία θα μπορούσε να είχε παραλειφθεί, δίνοντας έτσι περισσότερο χρόνο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.
…και είναι κρίμα γιατί τα κόνσεπτ των χαρακτήρων είναι εδώ πραγματικά αψεγάδιαστα. Οι συντελεστές έκαναν εκπληκτική δουλειά στην ενανθρώπιση αυτών των τόσο σχηματικών, μα τόσο εμβληματικών ηρώων, σεβόμενοι το πρωτότυπο αλλά προσδίδοντάς τους ταυτόχρονα μια ολοκαίνουρια διάσταση. Το κάστινγκ, οι ερμηνείες, το animation και το design είναι όλα άρτια, με τους δημιουργούς να μας χαρίζουν την ιδανική μεταφορά αυτών των χαρακτήρων από την κονσόλα στο πανί.
Έτσι, ο Μάριο μετατρέπεται σε μεγάλο αδελφό που σηκώνει στους ώμους του την οικογενειακή ευθύνη, ο Λουίτζι γίνεται μικρός αδελφός που καλείται να ενηλικιωθεί, η πριγκίπισσα Πιτς εξελίσσεται σε μια δυναμική αρχηγό, ο Μπάουζερ (Jack Black εκτός εαυτού) γίνεται ένας τοξικός incel ροκάς, ενώ ο Ντόνκι Κονγκ (απολαυστικός Seth Rogen) είναι εδώ ένας συμπαθέστατος κάγκουρας με χρυσή καρδιά.
Όλα δουλεύουν τέλεια∙ μέχρι που δε δουλεύουν πια. Παρά τις εξαιρετικές ιδέες, οι ιστορίες και οι σχέσεις των χαρακτήρων δεν αναπτύσσονται ποτέ. Ο Μάριο μετατρέπεται σχεδόν αμέσως σε απρόσωπο πρωταγωνιστή, ο Λουίτζι εμφανίζεται ελάχιστα και δεν ολοκληρώνει ποτέ το τόξο του, ο Μπάουζερ δεν συνάντα τον Μάριο παρά μόνο στο τέλος της ταινίας, ενω η Πριγκίπισσα, παρά την προαγωγή της, δεν δίνει ποτέ την εντύπωση πραγματικού χαρακτήρα. Η σχέση της με τον Μάριο είναι απίστευτα άγαρμπη, ενώ η barbiecore αισθητική της μοιάζει παραπάνω με υποχρέωση, παρά με κομμάτι της προσωπικότητάς της.
H μοναδική σχέση που έχει τον χρόνο να ανθίσει είναι αυτή μεταξύ του Μάριο και του Ντόνκι Κονγκ, με τον αξιαγάπητο τούμπανο του Rogen να μετατρέπεται σταδιακά από ανυπόφορο φαφλατά σε πιστό φίλο, αποδεικνύοντάς μας έτσι πως, αν είχαν λίγο παραπάνω χρόνο, οι σεναριογράφοι της ταινίας θα μπορούσαν να μας είχαν παραδώσει ένα σενάριο επιπέδου… Guardians of the Galaxy.
Παρά τις αδυναμίες του σεναρίου, αυτοί που κουβαλάνε την ταινία είναι αδιαμφισβήτητα οι ψηφιακοί μάγοι της Illumination: Το στούντιο ξεφεύγει από το κλασσικό, πλαστικό του ύφος (διατηρώντας όμως την πολύχρωμη παλέτα), και μας παραδίδει το πιο εκθαμβωτικό δείγμα της φιλμογραφίας του. Το Mario Bros Movie είναι ένα φαντασμαγορικό, ατμοσφαιρικό, πανέμορφο ταξίδι στο Βασίλειο των Μανιταριών, που σε μεταφέρει ψυχή τε και σώματι σε άλλες εποχές. H οπτική ταυτότητα της ταινίας (συμπεριλαμβανόμενων των χαρακτήρων, των χρωμάτων, των γραφικών, αλλά και των συναρπαστικών σκηνών δράσης) σε κάνει να ξεχνάς για λίγο ότι αυτό που βλέπεις είναι μια τεράστια διαφήμιση – και πλήρως μαγεμένος, πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται αυτή η εμπειρία να μην τελειώσει ποτέ.
Tελικά, το ταλέντο ρέει άφθονο στο Super Mario Bros. Movie: Οι συντελεστές θα μπορούσαν να μας είχαν παραδώσει μια άρτια περιπέτεια γεμάτη μεστούς χαρακτήρες, που θα αποτελούσε στιβαρό θεμέλιο για αυτό το νεογέννητο φραντσάιζ. Όταν όμως έχεις τον γερο-Μιγιαμότο πάνω από το κεφάλι σου δεν μπορείς να κάνεις ο,τι σου καπνίσει – και ευτυχώς, τα εκθαμβωτικά visuals (και ναι, η δύναμη της νοσταλγίας) είναι υπεραρκετά για να μας μαγέψουν, να μας ενθουσιάσουν, και να μας ταξιδέψουν έστω και για λίγο, σε μια καλύτερη εποχή.