Το όνομα του Dennis Kelly πιθανότατα δεν σας λέει και πολλά, ωστόσο είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το σενάριο ενός αδικοχαμένου καλτ τηλεοπτικού διαμαντιού, της βρετανικής σειράς Utopia. Φέτος, όλως τυχαίως την ίδια περίοδο που έκανε πρεμιέρα και το πολυαναμενόμενο αμερικάνικο remake της Utopia, ο Kelly επέστρεψε στα τηλεοπτικά δρώμενα με μια νέα σειρά, ονόματι The Third Day, αναλαμβάνοντας το σενάριο και τη σκηνοθεσία των τριών πρώτων επεισοδίων.
Σημείωση: Η σειρά αποτελείται από έξι επεισόδια, τα οποία αφηγούνται δύο διαφορετικές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στο ίδιο νησί. Σήμερα, θα μιλήσουμε για την πρώτη ιστορία που σκηνοθετεί και έχει γράψει το σενάριο ο Kelly, ενώ σύντομα θα ακολουθήσει άρθρο και για τη δεύτερη.
Η πλοκή αποτελεί τυπικό δείγμα μιας ιστορίας φολκλορικού τρόμου – ακολουθεί έναν άντρα, τον Sam (Jude Law), ο οποίος ύστερα από ένα τραγικό συμβάν καταλήγει στο νησί Osea, του οποίου το μοναδικό δρομάκι που το ενώνει με τη στεριά καλύπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τη θάλασσα, εμποδίζοντας την απρόσκοπτη είσοδο και έξοδο προς και από το νησί. Έτσι, η ξαφνική και σύντομη επίσκεψη του μετατρέπεται σε μια πολυήμερη διαμονή, στην οποία ουσιαστικά βρίσκεται αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά γνωρίζει τη ζεστή φιλοξενία των κατοίκων του νησιού. Ωστόσο, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, πίσω από το φιλικό προσωπείο κρύβονται αιματοβαμμένα μυστικά και θρησκευτικές αιρέσεις που αποδεικνύονται θανατηφόρες για τους εξωτερικούς επισκέπτες. Όμως, όσο και αν ο καημένος ο Sam μοιάζει πεπεισμένος πως κάποιοι κρύβουν ένοχα μυστικά, οι νέοι καλοσυνάτοι φίλοι του επιμένουν πως όλοι στο νησί μπορεί να μοιάζουν λίγο αγροίκοι, αλλά είναι καλά παιδιά στη ψυχή.
Αναμφίβολα, η σειρά κινείται σε γνώριμα μονοπάτια, αλλά όσο περνάνε τα επεισόδια αποκαλύπτεται πως ο πυρήνας της ιστορίας δεν είναι το νησί και οι κάτοικοι του, αλλά ο πόνος και οι τύψεις που κουβαλά τόσα χρόνια ο Sam λόγω του χαμού του γιού του. Ο Sam δεν μένει στο νησί, επειδή τον κρατάνε αιχμάλωτο για την επόμενη θυσία τους. Τουναντίον, η απόφαση του είναι συνειδητή και παρ’ ότι του προσφέρονται αρκετές ευκαιρίες διαφυγής εκείνος επιλέγει να παραμείνει στο νησί μέχρις ότου βεβαιωθεί πως δεν θα αφήσει κι άλλο παιδί να πληγωθεί. Το ανεκπλήρωτο κενό που του άφησε ο χαμός του γιου του και οι ενοχές που αισθάνεται για την ανικανότητα του να τον προστατέψει δεν του επιτρέπουν να επαναλάβει τα ίδια λάθη, προσφέροντας στην ιστορία μια αναπάντεχη συναισθηματική βαρύτητα που την προστατεύει από γνώριμες ευκολίες του είδους, όπου συνήθως οι χαρακτήρες φαίνονται αποφασισμένοι να πλησιάζουν επικίνδυνα μέρη δίχως προφανείς λόγους.
Αναμενόμενα, ο Jude Law αποδεικνύεται ιδανικός για το ρόλο. Τα ασφυκτικά κοντινά στο θλιμμένο και ταλαιπωρημένο βλέμμα του και η κίνηση του σώματος του που μοιάζει έτοιμο να λυγίσει από τις ενοχές αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίον ο ηθοποιός στήνει μια από τις καλύτερες, σπαρακτικότερες ερμηνείες της καριέρας του. Εξίσου σπουδαίες ερμηνείες παραδίδουν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Η Katherine Waterston ως Jess, επισκέπτεται γεμάτη ενθουσιασμό το νησί σχεδόν κάθε χρόνο, αφού ως ερευνήτρια έχει γοητευθεί από τα ήθη και τα έθιμα τους, κρύβοντας όμως και εκείνη τα δικά της μυστικά. Ο Paddy Considine ως Mr. Smith ερμηνεύει το ρόλο του με μια μόνιμη αφέλεια, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την ύποπτη συμπεριφορά κάποιων κατοίκων, ενώ η Emily Watson ως Mrs Smith πρόκειται για τη μητρική φιγούρα που θα προστατέψει τους αδύναμους, αλλά θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την ειρήνη στην κοινότητά της.
Λίγο πιο περίπλοκα είναι τα πράγματα στη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική προσέγγιση του Kelly. Ακολουθώντας τα άκρως στυλιζαρισμένα βήματα της Utopia, η φωτογραφία της σειράς κάνει κάποιες εχμ.. τολμηρές επιλογές. Στην προσπάθεια του να δημιουργήσει έναν κόσμο σουρεαλιστικό και μονίμως απειλητικό, ο Kelly παίζει με τα χρώματα, γεγονός που παρ’ ότι συνήθως βρίσκω αρκετά ελκυστικό στην προκειμένη περίπτωση με ξένισε αρκετά, αφού είναι εμφανέστατο πως η αισθητική είναι αποτέλεσμα του post-production, μοιάζοντας τελικά ελάχιστα αληθοφανής.
Ωστόσο, οι αμφιλεγόμενες επιλογές στη φωτογραφία δεν αρκούν ώστε να μειώσουν τη σκηνοθετική μαεστρία που επιδεικνύει ο Kelly. Η κίνηση της κάμερας, οι πειραματισμοί του στα καδραρίσματα, τα κοντινά στις εκφράσεις των ηθοποιών και το τράβηγμα των σκηνών, ώστε οι ηθοποιοί να ξεδιπλώνουν όλο το συναισθηματικό βάθος των χαρακτήρων τους λειτουργούν ιδανικά, αποδίδοντας όλη την ένταση της ιστορίας, προσδίδοντας και μια θεατρικότητα με τα γεγονότα να ξετυλίγονται σχεδόν σε πραγματικό χρόνο.
Το πρώτο μέρος της σειράς μπορεί να φαντάζει κοινότυπο, ακόμη μια ιστορία με απομονωμένες κοινότητες και παγανιστικές θρησκευτικές αιρέσεις, ωστόσο αποδεικνύεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το συναισθηματικό βάρος της ιστορίας, οι σπουδαίες ερμηνείες πρωτοκλασσάτων ηθοποιών και η τολμηρή σκηνοθεσία αναδεικνύουν τη σειρά σε μια από τις ποιοτικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
