Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι ιστορίες μυστηρίου είναι ιδιαίτερα απολαυστικές. Μάλιστα, όταν αποτελούν και «ένοχες» απολαύσεις, η διασκέδαση είναι ακόμα μεγαλύτερη.Διότι, δεν λέω, καλός ο ρεαλισμός, καλοδεχούμενα και τα «μηνύματα», αλλά μερικές φορές είναι ο σφιχτός εναγκαλισμός με την «παλπίλα» του είδουςπου προσφέρει μερικέςξέγνοιαστες ώρες γεμάτες σπαζοκεφαλιές και αποτυχημένες(;)μαντεψιές. Η νέα σειρά του Netflix με το όνομα σιδηρόδρομο The Woman in the House Across the Street from the Girl in the Window, παρουσιάστηκε ως μια παρωδία βιβλίων με αντίστοιχο τίτλο και θεματική (όπως το The Woman in the Window που μεταφέρθηκε πέρυσι σε ταινία από το Netflix) με πρωταγωνίστρια την λατρεμένη μας Kristen Bell, δίνοντας την εντύπωση πως θα αποτελέσει αυτόν ακριβώς τον τύπο σειράς που περιγράψαμε μόλις. Πραγματικά, τι μπορεί να πάει λάθος;
Η Anna (Kristen Bell) είναι βουτηγμένη στα κλισέ. Έχει χάσει το παιδί της (με τον πιο ακραίο τρόπο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς!), έχει χωρίσει με τον άντρα της και περνάει την ώρα της κατεβάζοντας με γοργούς ρυθμούς όχι ποτήρια, αλλά μπουκάλια κρασιού, όσο παρακολουθεί τους γείτονες από το παράθυρο της. Ο εθισμός της στο ποτό, απόρροια του θρήνου για την σοκαριστική απώλεια που βίωσε, μετατρέπεται σε επικίνδυνο συνδυασμό, αφού επιλέγει να τον συνοδεύει με την κατανάλωση χαπιών με αποτέλεσμα η φαντασία να μπλέκεται με την πραγματικότητα, οι παραισθήσεις να παραμονεύουν σε κάθε γωνιά και όλη η γειτονιά να την περνάει για τρελή.
Αυτή η αδιέξοδη συνθήκη στην οποία είναι εγκλωβισμένη η Anna, φαίνεται να οδεύει προς τον τερματισμό της με την έλευση ενός νέου, γοητευτικού γείτονα με τον οποίον σύντομα αναπτύσσεται μια στενή φιλική σχέση με μερικές δόσεις υπόγειου φλερτ. Οι δυο τους μοιράζονται την κοινή εμπειρία της απώλειας (έχει χάσει τη σύζυγό του), πράγμα που τους φέρνει κοντά, ενώ η μικρή, γλυκύτατη κόρη του μπορεί δυνητικά να καλύψει το κενό που νιώθει η πρωταγωνίστρια. Δυστυχώς όμως, σύντομα θα αποκαλυφθεί πως ο Neil (Tom Riley) βρίσκεται σε σχέση με μια αντιπαθέστατη αεροσυνοδό, την Lisa (Shelley Hennig), η οποία θα δολοφονηθεί λίγες ώρες μετά την πρώτη της εμφάνιση στη γειτονιά. Ή τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζεται η Anna, δηλώνοντας με περίσσεια σιγουριά πως όσο καθόταν στην αναπαυτική της πολυθρόνα πίνοντας κρασί, είδε τη νεαρή γυναίκα να δολοφονείται από κάποιο άτομο που την μαχαίρωσε στο λαιμό. Άραγε, συνέβη όντως η δολοφονία ή μήπως πρόκειται για ακόμη μια παραίσθηση; Άλλωστε, σύμφωνα με τον Neil, η γυναίκα είναι ολοζώντανη, απλά δεν βρίσκεται σπίτι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.
Με γείτονες και αστυνομία να την αντιμετωπίζουν ως τρελή, η Anne αρνείται να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια, οπότε ξεκινά την δική της προσωπική έρευνα με την ελπίδα να ανακαλύψει την αλήθεια. Όσο προχωράει η έρευνα και η Anne χάνεται μέσα στα στοιχεία και το προσωπικό της δράμα, οι ανατροπές φαντάζουν ολοένα και πιο παράλογες και η οποιαδήποτε πρόβλεψη μοιάζει καταδικασμένη να διαψευσθεί. Στην πλοκή χωράνε κυριολεκτικά τα πάντα, από αναμενόμενες ιδέες, όπως ο ύποπτος ομορφονιός μέχρι ανθρωποφάγους και στοιχειωμένα σπίτια, αλλά και ερωτικές σκηνές που μόνο γέλιο προκαλούν (με την καλή έννοια όμως)! Μ’ αυτόν τον τρόπο, το σενάριο πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι απόλυτα, να προσφέρει μια απολαυστική διαδρομή γεμάτη μυστήριο και πράγματα που ίσως βγάζουν ελάχιστο νόημα, αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο διασκεδαστικά.
Η πρώτη βασική αστοχία της σειράς βρίσκεται στη σκηνοθετική προσέγγιση, η οποία δεν φαίνεται να έχει αποφασίσει ποιό ακριβώς ύφος θέλει να ακολουθήσει, καταλήγοντας μάλλον διεκπαιρωτική για τα δεδομένα μιας «σοβαρής» προσέγγισης και λιγότερο παιχνιδιάρικη και τολμηρή για τα δεδομένα μιας παρωδίας, η οποία χρησιμοποιεί με χαρά τα αμέτρητα κλισέ τους είδους, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και μερικές φρέσκες εκπλήξεις.
Σε κάθε περίπτωση, το ουσιαστικό πρόβλημα της σειράς εντοπίζεται στο φινάλε, το οποίο, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι εκείνο που καθορίζει την τελική ετυμηγορία για την ιστορία. Δυστυχώς, το σενάριο, μην έχοντας πώς αλλιώς να εκπλήξει το κοινό, επιλέγει να προσφέρει ως απάντηση το πιο πεζό, προβλέψιμο και τάχα σοκαριστικό κλισέ. Ένα κλισέ που είναι αρκούντως εκνευριστικό όταν υιοθετείται από μη-παρωδίες, πόσω μάλλον εδώ!
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Bell που κουβαλά ολόκληρη την σειρά, αλλά και του υπόλοιπου καστ που ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στους ρόλους του, το αποτέλεσμα μάλλον κρίνεται απογοητευτικό. Ως ιστορία μυστηρίου που δεν επιθυμεί να κοροϊδέψει το είδος, η σειρά καταρρέει αφού απουσιάζουν οι πρωτότυπες ιδέες και η ιστορία θα μπορούσε να είχε λήξει νωρίτερα (ένα επεισόδιο λιγότερο θα ήταν ιδανικό). Στην αντίθετη περίπτωση, αν ιδωθεί ως παρωδία, έστω και ελαφριά, το μόνο μυστήριο σχετίζεται με την εξαφάνιση του χιούμορ και τον εντοπισμό της στιγμής που οι σεναριογράφοι παραιτήθηκαν και άφησαν το σενάριο στον αυτόματο πιλότο. Εν ολίγοις, η θολή ταυτότητα του ύφους και η απογοητευτική κλιμάκωση καταδικάζει τη σειρά σε μια αρκετά απολαυστική επιλογή που σύντομα όμως θα ξεχαστεί υπο τον καταιγισμό νέων, ποιοτικότερων προτάσεων.
