Το έτος είναι 1991. Ο Jonathan Larson, ίσως τότε άγνωστος στο θεατρικό κοινό, ανεβάζει off-Broadway έναν ροκ αυτοβιογραφικό μονόλογο εξιστορώντας τις μάταιες προσπάθειες του να ανεβάσει στο σανίδι το έργο ζωής του, ένα ροκ φουρουριστικό μιούζικαλ εμπνευσμένο από το 1984 του Orwell που δούλευε για πάνω από 7 χρόνια (ειλικρινά, ας το ανεβάσει κάποιος, θα πληρώσουμε). Ο Larson γνώρισε, μετά θάνατον δυστυχώς, επιτυχία για το δημοφιλές και πολυβραβευμένο Rent, εμπνευσμένο από τη δυσκολία του να πληρώνεις νοίκι και να επιβιώνεις στην Νέα Υόρκη.
Το Tick,Tick…Boom που έσκασε στο Netflix αυτές τις μέρες λειτουργεί ως μια κινηματογραφική μεταφορά του μονολόγου (το έργο παίχτηκε και ως μιούζικαλ off-Broadway επίσης) και μια βιογραφική ταινία για τον πρόωρα χαμένο Larson. Ο σκηνοθέτης Lin Manuel Miranda που κοντεύει να γίνει household name μετά το δημοφιλές Hamilton και το κάπως υπερτιμημένο In the Heights μαζί με τον σεναριογράφο Steven Levenson (Masters of Sex, Dear Evan Hansen) ένωσαν πολύ όμορφα αυτές τις δύο εκδοχές του έργου με τον Anrdew Garfield (The Social Network) να παίζει σε δύο χρόνους: ως Larson που παρουσιάζει τον μονόλογο επί σκηνής και ως Larson, τον ήρωα της δραματοποιημένης ζωής του. Ο τρόπος που αυτοί οι δύο χρόνοι περιπλέκονται είναι εκπληκτικός.
Κεντρικός κορμός της ιστορίας του Jonathan Larson είναι μια κρίση ηλικίας. Όχι από αυτές που παθαίνουμε όλοι μας, αλλά σαν κι αυτή που παθαίνει ένας καλλιτέχνης που ζει σε μια πόλη που βρίθει από ταλαντούχους ανθρώπους και κάθε μέρα είναι ένας διαγωνισμός, ένας αγώνας για να τα καταφέρεις στον χώρο. Ο Jonathan γίνεται 30. Το έργο ζωής του είναι κοντά στο να ολοκληρωθεί. Και μετά τι; Οι φίλοι του προχωράνε, χτίζουν τις ζωές τους, παρατάνε τα όνειρα τους και βρίσκουν νέα. Θα συνεχίσει να σπαταλάει τη ζωή του σε ένα καφέ προσπαθώντας να βγάλει το νοίκι; Ή θα καταφέρει να ακολουθήσει τα βήματα του ινδάλματός του, του Stephen Sondheim και να γίνει σπουδαίος συνθέτης; Είναι ο κόσμος έτοιμος να στηρίξει το παράτολμο έργο του;
Φυσικά, αυτή η κρίση ηλικίας δεν περιορίζεται στους καλλιτεχνικούς του στόχους. Όσο περισσότερο αφοσιώνεται στο όνειρο του, τόσο απομακρύνεται από τους φίλους και τη σχέση του και αυτό έχει τις συνέπειες του. Αποξενωμένος και με οικονομικές δυσκολίες, πρέπει να διαλέξει αν θα τολμήσει ή αν θα προσαρμοστεί. Στο παρασκήνιο του προσωπικού του δράματος κρύβεται ένα πιο οικουμενικό δράμα: η πανδημία του AIDS στις ΗΠΑ.
O Lin Manuel Miranda έχει σκηνοθετήσει ίσως το καλύτερο μιούζικαλ του 2021 (μοναδικός ανταγωνισμός το West Side Story), ένα πανέμορφο οπτικά και μουσικά κράμα θεατρικού και κινηματογραφικής ταινίας. Ο Andrew Garfield μας αποδεικνύει ότι δεν έχει παίξει όλα τα χαρτιά του και έχει αρκετά ακόμα ταλέντα. Η φωνή του στέκεται αντάξια στις προσδοκίες ενός μιούζικαλ και η ερμηνεία του είναι χειμαρρώδης καλύπτοντας όλο το συναισθηματικό εύρος που απαιτεί ο χαρακτήρας του – από την έντονο ενθουσιασμό της καλλιτεχνικής δημιουργίας μέχρι την απόγνωση του δημιουργικού τέλματος. Η Vanessa Hudgens είναι πάντα μια ευχάριστη έκπληξη δεδομένου των συνηθισμένων επιλογών της , ενώ την παράσταση δίπλα στον Garfield κλέβει το φιλαράκι του, Robin de Jesus, η ιστορία του οποίου συγκινεί τον θεατή όσο κι αυτή του πρωταγωνιστή.
Σε μια περίοδο όπου δειλά δειλά επιστρέφουμε στα σινεμά, τα θέατρα και τα ταξίδια, το Tick, Tick..Boom! μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε πρώτη σειρά στο Broadway. Βοηθάει που ο Miranda έχει καλύψει σχεδόν όλους τους υποστηρικτικούς ρόλους με γνωστούς ηθοποιούς του Broadway και που το έργο του Larson θυμίζει σε πολλά σημεία και το Rent αλλά και το έργο του Sondheim, με τον δικό του τρόπο. Τα τραγούδια είναι φυσικά αυτά που μένουν αξέχαστα, είναι κωμικά και δραματικά και καλύπτουν τόσα είδη από ροκ σε country. Aν αγαπάτε τα μιούζικαλ θα τα τραγουδάτε για μερικές μέρες σίγουρα. Και αν είστε κολλημένοι, θα ανακαλύψετε πολλά easter eggs του Broadway.