Δεν λέω, οι σειρές που προσφέρουν μερικές στιγμές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης είναι καλές και σίγουρα απαραίτητες, αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι και εκείνη την ιστορία που θα σου ρίχνει απανωτές γροθιές στο στομάχι, που θα σου υπενθυμίζει την ευθραυστότητα της «καλής» ζωής, η οποία μπορεί να καταρρεύσει ύστερα από μια μικρή, σχεδόν απαρατήρητη στιγμή αδυναμίας, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Μια τέτοια σειρά είναι και το φετινό Time του BBC με πρωταγωνιστές τους Sean Bean και Stephen Graham.
Πρωταγωνιστής είναι ο Mark (Sean Bean), ένας μεσήλικας άντρας που καλείται να περάσει τέσσερα χρόνια στη φυλακή, τα οποία φαντάζουν με αιωνιότητα, ήδη από την πρώτη νύχτα. Κάθε μέρα αποτελεί μια περιπέτεια επιβίωσης, εξαιτίας διάφορων νταήδων που τραμπουκίζουν όσους μοιάζουν μαλθακοί, αλλά και κάποιων εμπόρων ναρκωτικών που συνεχίζουν ακάθεκτοι την ”επιχείρησή” τους, απειλώντας όσους δεν δέχονται να συνεργαστούν.
Κι αν η σωματική απειλή φαντάζει εφιαλτική, η ψυχολογική πίεση που ασκείται στον Mark, αλλά και στους υπόλοιπους φυλακισμένους, είναι ακόμα πιο αβάσταχτη. Ακόμα πιο επώδυνοι είναι οι καθημερινοί εφιάλτες που ζωντανεύουν ξανά και ξανά τα θύματα, τροφοδοτώντας το ασήκωτο αίσθημα της ενοχής. ‘H η ντροπή που αισθάνεται όταν κοιτά στα μάτια την οικογένεια του, νιώθοντας πως τους έχει απογοητεύσει και πληγώσει ανεπανόρθωτα, αλλά και η υπενθύμιση πως πλέον θα απέχει από σημαντικές οικογενειακές στιγμές που υπό άλλες συνθήκες η παρουσία του θα ήταν δεδομένη.
Και ενώ οι συνθήκες εντός των φυλακών υποχρεώνουν τους έγκλειστους να υποκύψουν σε κάθε είδους απειλή και να δέχονται υπομονετικά κάθε κακοποιητική συμπεριφορά, η σειρά εντοπίζει στο πρόσωπο του Mark έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης – την υιοθέτηση μιας «καλής, ηθικής ζωής» ως μέσο προς την εξιλέωση και τον περιορισμό των ενοχών. Σαφώς, μια τέτοια επιλογή μόνο εύκολη δεν είναι, κάποιοι ίσως ισχυριστούν πως φαντάζει και ουτοπική, αλλά αποτελεί τη μοναδική σανίδα σωτηρίας για άτομα σαν τον Mark, τα οποία βρέθηκαν στη φυλακή λόγω μιας “κακής στιγμής”, είτε αυτή πρόκειται για μια θανατηφόρα απροσεξία ή μια λανθασμένη διαχείριση συναισθημάτων.
Ο Sean Bean δεν εκπλήσσει κανέναν με την ικανότητα που επιδεικνύει στην ερμηνεία του, σκιαγραφώντας έναν χαρακτήρα χαμηλών τόνων που προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση αποφεύγοντας κάθε είδους συμπλοκή. Το βλέμμα του και το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο συμπυκνώνουν με λιτότητα, αλλά συναισθηματική βαρύτητα όλα την ψυχολογική Οδύσσεια που περνά, συνθέτοντας έναν χαρακτήρα συμπαθή, χάρη στην ειλικρινή του μεταμέλεια και την ταπεινή του συμπεριφορά, αποτελώντας έναν φάρο ευγένειας και ελπίδας σε μια βίαιη ζούγκλα.
Εξίσου ενδιαφέρουσα, όμως, είναι και η περίπτωση του φύλακα Erik McNally (Stephen Graham). Αν και ο ρόλος του απαιτεί μια έντονη λακωνικότητα στην έκφραση συναισθήματος, μερικές διακριτικές κινήσεις και βλέμματα, αλλά και τα κατάλληλα κοντινά πλάνα, αρκούν για να προδώσουν την ευαισθησία που κρύβεται πίσω από το σκληρό και απόμακρο προσωπείο που απαιτεί η δουλειά του. Εν τέλει, αποδεικνύεται ένα φαινομενικά μόνο αυστηρό άτομο, έτοιμο και πρόθυμο, όμως, να θυσιαστεί για ο, τι αγαπά περισσότερο.
Στα ίδια ποιοτικά επίπεδα κινείται και η σκηνοθεσία του Lewis Arnold. Λιτή, δίχως στιλιστικές φανφάρες ή τεχνικές ακροβασίες, αποτυπώνει με μεστό τρόπο τα συναισθηματικά αδιέξοδα των φυλακισμένων και το μόνιμο αίσθημα απειλής, δίχως να υποκύπτει στη σαδιστική γοητεία της βίας, ενώ καθιστά σαφές πως ο χρόνος πίσω από της φυλακής τα σίδερα περνά αργά και βασανιστικά, ακολουθώντας τον ρυθμό του σεναρίου.
Σκληρό, μα και αληθινό, το Time επιχειρεί να αποτυπώσει μια απάνθρωπη συνθήκη διαβίωσης δίχως εκβιαστικούς μελοδραματισμούς ή εύκολες λύσεις. Παρουσιάζει μια κόλαση επί Γης, από την οποία όμως δεν απουσιάζουν μικρές χαραμάδες ελπίδας και κυρίως η ευκαιρία για εξιλέωση, τουλάχιστον για όσα άτομα την αναζητήσουν.
