Παρά τη φειδωλή καριέρα του, o Henry Selick έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην μοντέρνα ποπ κουλτούρα: κάνοντας το ντεμπούτο του τo 1993 με το εμβληματικό Nightmare Before Christmas, ο μάστερ του stop-motion έβαλε αργότερα το χεράκι του στη γέννηση των Laika Studios με το σχεδόν εξίσου εμβληματικό Coraline του 2009. Σήμερα, μετά από 13 χρόνια ξηρασίας και καλλιτεχνικών απογοητεύσεων, ο Selick επιστρέφει επιτέλους στο stop-motion με ένα φιλμ που βρίσκεται στα σκαριά εδώ και μία δεκαετία – και που θα είναι διαθέσιμο από τις 28 Οκτωβρίου στο Netflix.
Μετά το θάνατο των γονιών της, η 13χρονη Κατ περνάει τις μέρες της σε διάφορα ορφανοτροφεία, οικοτροφεία και παιδικές φυλακές. Οι τραυματικές της εμπειρίες την έχουν κάνει απόμακρη και σκληρή, όταν όμως αναγκαστεί να επιστρέψει στην πόλη που γεννήθηκε, η Κατ θα μπλεχτεί άθελά της σε μια περιπέτεια με αρχαίες κατάρες, χαζοβιόλικα τέρατα και αδίστακτους καπιταλιστές. Για να σώσει τους συμπολίτες της, η νεαρή κοπέλα θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις σκοτεινές δυνάμεις που απειλούν την πόλη της, καθώς και να κατατροπώσει τους προσωπικούς της δαίμονες.
Το Wendell & Wild δεν είναι σημαντικό μόνο επειδή σημαδεύει την επιστροφή του Henry Selick, αλλά και επειδή επανενώνει τα κωμικά ταλέντα των Jordan Peele και Keegan-Michael Key: Το θρυλικό δίδυμο έγινε διάσημο το 2012 με μια σειρά από κωμικά σκετς, εστιάζοντας στα χολιγουντιανά tropes, το ρατσισμό στις ΗΠΑ και την καθημερινότητα των Αφροαμερικανών. Το 2016, οι δημιουργικοί τους δρόμοι χώρισαν, με τον Key να αναλαμβάνει ρόλους σε διάφορες χολιγουντιανές παραγωγές, και τον Peele να δημιουργεί μια σειρά από πολυβραβευμένα θρίλερ – και σήμερα, οι δύο κωμικοί συνεργάζονται και πάλι, χαρίζοντας τις φωνές τους σε δύο κουτοπόνηρους δαίμονες.
Tο Wendell & Wild αποτελεί λοιπόν ένα ανακάτεμα της σπούκι αισθητικής του Selick και των κοινωνικών εξερευνήσεων των Κey & Peele – όμως δυστυχώς, το γλυκό δεν δένει πάντα. Ο Peele και ο Selick μοιράζονται τη συγγραφή του σεναρίου, παράγοντας έτσι μια ιστορία που μοιάζει γραμμένη από δύο εντελώς διαφορετικά μυαλά: Από τη μία έχουμε ένα προσγειωμένο κοινωνικό δράμα στην σκονισμένη πόλη του Rust Bank, που μιλάει για διαπλεκόμενα συμφέροντα και ποσοστά καθείρξεων – και από την άλλη έχουμε μια σουρεάλ περιπέτεια στον υπόκοσμο, με πρωταγωνιστές δύο κουφιοκέφαλους διαβολάκους. Τα δυο κομμάτια της ιστορίας δεν συγκλίνουν ποτέ σε κάτι ολοκληρωμένο, με τους θεατές να παθαίνουν αυχενικό από τις απότομες αλλαγές ύφους – σε ένα σενάριο που, κατά πάσα πιθανότητα, γεννήθηκε μέσα από δύο εντελώς παράταιρες ιδέες.
Έτσι, το Wendell & Wild θυμίζει περισσότερο ένα συνονθύλευμα από μισοψημένα κόνσεπτ, παρά μια ολοκληρωμένη περιπέτεια. Οι κοινωνικές ανησυχίες του Peele είναι μεν εύστοχες, δεν ενσωματώνονται όμως στην ιστορία με διακριτικό τρόπο, αντηχώντας έτσι σαν ηθικολογίες – ενώ οι δαιδαλώδεις παραλληλισμοί που τόσο αρέσκεται να κάνει ο σεναριογράφος αλληλοσπαράζονται, χάνοντας έτσι το νόημά τους (Οι μειονότητες είναι οι δαίμονες; Οι δαίμονες είναι οι αναμνήσεις;).
Από την άλλη, οι trippy εικόνες που τόσο αγαπάει ο Selick είναι εδώ λιγοστές, με την ιστορία να λαμβάνει κυρίως χώρα στο Rust Bank, ένα περιβάλλον που δεν εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες του stop-motion· ενώ το δράμα της πρωταγωνίστριας δεν περιορίζεται σε ένα αφηρημένο ψυχολογικό ταξίδι τύπου Coraline, προσπαθώντας αντιθέτως να μας πει μια πιο κυριολεκτική ιστορία, στο ύφος της Pixar.
Και ίσως το χειρότερο από όλα είναι πως, η ιστορία που καλείται να ενώσει όλες αυτές τις σκόρπιες ιδέες μεταξύ τους, μοιάζει τελικά παραγκωνισμένη: Παρά τα πρωτότυπα και ενήλικα κόνσεπτ που πασπαλίζουν το σενάριο, το Wendell & Wild είναι ως επί το πλείστον μια στερεοτυπική, παιδική περιπέτεια με αδιάφορους χαρακτήρες και ξαναζεσταμένα beats, που θα είναι προφανής σε όσους είναι έστω και λίγο εξοικειωμένοι με το αμερικάνικο animation.
Ένα σωρό ενδιαφέρουσες ιδέες λοιπόν, που όμως δεν αναπτύσσονται ποτέ – και ένα προκάτ storyline που προσπαθεί να τα συνδέσει όλα σε ένα αισθητικά αταίριαστο σύνολο. Το αποτέλεσμα είναι υπερβολικά περίπλοκο για τους μικρούς και υπερβολικά τετριμμένο για τους μεγάλους, μετατρέποντας το φιλμ σε μια κουραστική διελκυστίνδα, ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικές δημιουργικές ιδιοφυίες.
