Το αιματοβαμμένο φινάλε της δεύτερης σεζόν άνοιξε πολλά ενδεχόμενα για τη σειρά, προσφέροντας ευκαιρίες για ριζικό επαναπροσδιορισμό όσων καταστάσεων φάνταζαν δεδομένες. Η αποκάλυψη πως ο γλυκύτατος Guillermo αποτελούσε απόγονο του βαμπιροκυνηγού Van Helsing, άρα και εν δυνάμει απειλή για τα αγαπημένα μας βαμπίρ, θα μπορούσε να δυναμιτίσει τη σχέση του με την βαμπιρική «συμμορία». Ωστόσο η τρίτη σεζόν επέλεξε ένα μονοπάτι φαινομενικά πιο συντηρητικό, ανακατεύοντας την τράπουλα με βήματα αργά και σταθερά.
Στα πρώτα επεισόδια, τα τέσσερα βαμπίρ προσπαθούν να αποφασίσουν αν πρέπει να σκοτώσουν τον Guillermo ή να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, έχοντας τον υπό την επήρρεια υπνωτισμού (τα αποτελέσματα του οποίου μας υπενθυμίζουν ποιός έχει το πάνω χέρι στην πραγματικότητα). Στη συνέχεια, η κατάσταση περιπλέκεται λίγο περισσότερο. Η σειρά διατηρεί το βασικό της μοτίβο, θέτοντας τους αιωνόβιους χαρακτήρες μας αντιμέτωπους με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αλλά εισάγει και μερικές νέες ιδέες. Ο Nandor και η Nadja καλούνται να μοιραστούν το θρόνο του παγκόσμιου βαμπιρικού συμβουλίου, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό της κοινότητας ύστερα από τα γεγονότα της δεύτερης σεζόν (ποιός να το’ λεγε!), ο ερωτύλος Lazlo αναπτύσσει μια φιλική σχέση με το μαύρο πρόβατο της παρέας, τον Collins, αποδεικνύοντας πως έχει περισσότερο βάθος ως χαρακτήρας απ’ ότι αφήνει να εννοηθεί, ενώ ο Guillermo συνεχίζει να ονειρεύεται τη στιγμή που θα μετατραπεί σε βαμπίρ από τον Nandor, με τη σειρά να αφήνει υπονοούμενα πως ο πιστός ακόλουθος του ίσως τρέφει για εκείνον και ερωτικά συναισθήματα.
Ωστόσο, αυτό που φαντάζει ως μια ονειρική κατάληξη για τον θνητό Guillermo μετατρέπεται σε αβάσταχτο βάρος για τα βαμπίρ με τη νέα σεζόν να βουτάει στα υπαρξιακά άγχη που ενδέχεται να κουβαλά ένα απέθαντο πλάσμα. Από τη μια, έχουμε τον Nandor να ανακαλύπτει πως η κοσμοθεωρία του έχει καταρριφθεί εδώ και αιώνες (όχι, η Γη δεν στηρίζεται στην πλάτη κάποιας γιγαντιαίας χελώνας!), συνειδητοποίηση που τον φέρνει αντιμέτωπο με ένα ψυχρό, δίχως νόημα σύμπαν, στο οποίο μοιάζει καταδικασμένος να επιβιώνει μόνος του, δίχως κάποια συντροφιά για παρέα. Απ’ την άλλη, ο Collins διαπιστώνει πως πέρασε τα πρώτα εκατό χρόνια της ζωής του βουτηγμένος στη μιζέρια, οπότε είναι αποφασισμένος να εκμεταλλευτεί τα γενέθλια του, αλλάζοντας πλεύση και αδράζοντας τη μέρα. Συνδυαστικά, αυτές οι δύο κωμικοτραγικές υποπλοκές οδηγούν σε ένα φινάλε που ανατρέπει για ακόμη μια φορά τις καταστάσεις και φαίνεται πως θα οδηγήσει σε ακόμα πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στην επόμενη σεζόν. Αλλαγές που δύσκολα θα ανατραπούν στα πρώτα επεισόδια.
Διατηρώντας το ύφος της ουσιαστικά αναλλοίωτο, αλλά προσφέροντας μικρές ανατροπές, η σειρά καταφέρνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον. Παίζει με τις δυναμικές των χαρακτήρες, αγγίζει δύσκολα θέματα, δίχως να υποσκάπτει το χιούμορ και με όχημα τους εξαιρετικους πρωταγωνιστές της παραμένει μια από τις καλύτερες κωμωδίες. Και ύστερα από τρία χρόνια παρουσίας, αυτό δεν είναι δεδομένο.
