Τις ιστορίες για γυναίκες που αναζητούν χώρο να υπάρξουν, κάπου, κάποτε, καλό είναι να τις αφηγούμαστε. Το Wicked Little Letters, βασισμένο σε ένα πραγματικό συμβάν που έλαβε χώρα λίγο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μία επαρχιακή πόλη της Αγγλίας, το Λιτλχάμπτον, απεικονίζει χιουμοριστικά κι ανάλαφρα την περιπέτεια δύο γυναικών που συγκρούστηκαν, ενώ στην πραγματικότητα απλώς ήθελαν να διαφύγουν, η κάθε μία με διαφορετικά μέσα, από τον πουριτανισμό και την πατριαρχία της Αγγλίας του μεσοπολέμου.
Όλα αρχίζουν όταν ο πατέρας της Edith Swan, τύπος σκληρός και αρρωστημένα εξαρτημένος από τις αξίες της εκκλησίας, ανακαλύπτει κάποια γράμματα απευθυνόμενα στην κόρη του, τα οποία αποτυπώνουν ανεξέλεγκτα γλαφυρές, πρόστυχες βρισιές και προσβολές σε βάρος της. Η Edith, γνωστή στη μικρή αγγλική κοινότητά τους ως σεμνή, θρησκόληπτη γεροντοκόρη, η οποία φυσικά χαίρει άκρας εκτίμησης για αυτήν της την αγνότητα, ισχυρίζεται πως δε γνωρίζει τίποτα για το συμβάν, ο δε πατέρας της επιλέγει ως αποδιοπομπαίο τράγο για τη δυσφήμιση που υπέστη η δύσμοιρη κόρη του να καταγγείλει την «ελευθέρων ηθών» ιρλανδή γειτόνισσά τους Rose Gooding, η οποία έχει «αντρικές» συνήθειες: βρίζει ασύστολα, πίνει, δεν είναι σωστή νοικοκυρά, ενώ όλοι «ανησυχούν» (όχι ακριβώς καλοπροαίρετα) για την ανατροφή της κόρης της, καθώς η Rose τη μεγαλώνει μόνη της ή με τον εκάστοτε περαστικό της σύντροφο.
Η αστυνομία, που την είχε στο στόχαστρο καιρό, λόγω της ανάρμοστης συμπεριφοράς της, τη συλλαμβάνει και ορίζει για αυτήν δίκη. Η κατηγορία, προφανώς άδικη, θεωρείται ταχύτατα πιστευτή και βάσιμη από τα μέλη της κοινότητας. Τους αρκεί που η Rose δεν ταυτίζεται με το αναμενόμενο πρότυπο γυναίκας, καθώς δεν πιστεύει στην εκκλησία, επιλέγει μόνη της πώς να ζει και γενικώς έχει αποδεσμευθεί από τον συντηρητισμό της τότε κοινωνίας. Ωστόσο, καθώς εξελίσσεται η πλοκή, αποκαλύπτεται πως και η Edith δεν είναι ακριβώς αυτή που φαίνεται, αλλά κι εκείνη πραγματοποιεί τη δική της επανάσταση, απλώς σιωπηλά, στο σκοτάδι. Παρουσιάζεται ως η κακιά της υπόθεσης, μα σταδιακά αποκαλύπτεται πως είναι ένα ακόμα θύμα της πατριαρχίας, καθώς ανέκαθεν ο πατέρας της την καταπίεζε, είχε επιβάλει πάνω της τυραννία, διαλύοντας μέχρι και τον αρραβώνα της για να την κρατήσει κοντά του, να τον υπηρετεί άβουλα. Επομένως, εντέλει, οι δύο ηρωίδες συγκλίνουν, εμφανίζουν περισσότερα κοινά από ότι κανείς θα φανταζόταν.
Σε σκηνοθεσία της Thea Sharrock (Me Before You), το Wicked Little Letters εκτυλίσσεται με κωμικό και αναμενόμενο τρόπο, αν και προσπαθεί να έχει ανατροπές και θέλει να μοιάσει με φιλμ μυστηρίου, εστιάζοντας στην θεατρική ανάγνωση των βρισιών και σε στιγμές που προκαλούν εύκολο γέλιο (όπως η διακωμώδηση της ομάδας χριστιανών γυναικών, η επανάληψη κλισέ αστείων, η διαρκής σάτιρα της αγγλικής κοινωνίας) και καταπιάνεται επιδερμικά μόνο με τα ζητήματα σεξισμού και προκαταλήψεων της τότε εποχής. Πάντως, σκοπός δεν είναι να αφυπνίσει, αλλά κυρίως να κερδίσει τη συμπάθεια του θεατή προς τους γυναικείους ρόλους της, όχι μόνο των κεντρικών ηρωίδων, αλλά και των δευτεραγωνιστριών, ιδιαίτερα της γυναίκας αστυνομικού, η οποία έχει απηυδήσει με τους άντρες, προσβλητικούς συναδέλφους της που την υποτιμούν και οραματίζεται ένα Σώμα δικαιότερο και ασφαλέστερο για όλους, καθώς και των εξωτερικών της συνεργατριών, οι οποίες θέλουν να βοηθήσουν, όλες μαζί, με αλληλεγγύη, τη Rose να αθωωθεί, να την προστατεύσουν από την συντηρητική κοινωνία που θέλει το κακό της, επειδή είναι γυναίκα.
Οι χαρακτήρες γενικώς έχουν γραφτεί αδέξια, χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, πέρα από εκείνον της Rose και της Edith, την οποία γνωρίζουμε λίγο καλύτερα μέσα από την καταπίεση που βιώνει, που την ωθεί να κατηγορήσει την Rose, στην προσπάθειά της να καλύψει δικές της συμπεριφορές. Φοβάται να πει δυνατά όσα αισθάνεται και επικαλείται τον Θεό σαν προσωπική της ασπίδα. Ως το τέλος, το κοινό νιώθει συμπόνια για εκείνη, ενώ είναι σαφές πως ο πραγματικός κακός είναι ο πατριάρχης πατέρας της. Η Olivia Colman (The Crown, The Favourite) την ενσαρκώνει απολαυστικά, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, και ίσως η ερμηνεία της, ως κωμικοτραγικής ηρωίδας που, με τις εκφράσεις της, προκαλεί ταυτόχρονα τόσο μοναδικά και αντιφατικά μεταξύ τους συναισθήματα, από εκνευρισμό μέχρι πηγαίο γέλιο, να αποτελεί το βασικό κίνητρο για κάποιον να δει την ταινία.
Αξιόλογη είναι η Jessie Buckley (I’m Thinking of Ending Things, Chernobyl) στον ρόλο της Rose, της νεαρής φεμινίστριας που έχει πληγωθεί πολύ, και προστατεύεται από την καταπίεση απαντώντας με θρασύτητα και ανεξαρτησία. Τόσο εκείνη, όσο και η Colman, κατορθώνουν ερμηνευτικά να υπερβούν τα στενά όρια της, κατά τα άλλα, κωμωδίας, και να προσδώσουν μία δραματική διάσταση στο έργο, τις στιγμές που έρχονται αντιμέτωπες με το βίωμα του εγκλωβισμού τους από την πατριαρχία. Η ιστορία τους, πάντως, κλείνει ευδιάθετα, με τις δύο ηρωίδες να φτάνουν στην εντελώς προσωπική, για την καθεμιά τους, ελευθερία.
Το Wicked Little Letters, καταληκτικά, αποκτά υπόσταση χάρη στις κεντρικές ηθοποιούς της. Χωρίς εκείνες, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όμως, μαζί τους, αφήνει κάποιο αποτύπωμα, γεμίζοντας ένα ολόκληρο θερινό σινεμά με ζεστά χαμόγελα.
