Στο Wolfs, τη νέα ταινία του Jon Watts, ένας άνδρας (George Clooney) που βιοπορίζεται καλύπτοντας εγκλήματα άλλων για λογαριασμό τους προσλαμβάνεται προκειμένου να εξαφανίσει το πτώμα ενός νεαρού που δολοφονήθηκε από μια επιφανή εισαγγελέα (Amy Ryan). Ενώ, όμως, προσπαθεί να φέρει την αποστολή του σε πέρας, ένας δεύτερος άνδρας (Brad Pitt) που κάνει την ίδια δουλειά εμφανίζεται έχοντας αναλάβει την ίδια αποστολή από άγνωστο πρόσωπο. Οι δύο «μοναχικοί λύκοι» πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να συνεργαστούν, προκειμένου να ανακαλύψουν ποιος ανέθεσε και στους δύο το ίδιο πράγμα. Κανείς τους, ωστόσο, δε φαντάζεται την αλήθεια.
Το Wolfs είναι το είδος ταινίας μεσαίου προϋπολογισμού με δύο λαμπερούς πρωταγωνιστές που, δυστυχώς, έχει εκλείψει πλέον από τις κινηματογραφικές αίθουσες κι έχει περιοριστεί στις πλατφόρμες. Ο George Clooney κι ο Brad Pitt (12 Monkeys, Babylon), φίλοι από παλιά και συνεργάτες σε εμβληματικές στιγμές του ψυχαγωγικού σινεμά της δεκαετίας του 2000, όπως η τριλογία Ocean’s (2001-2007) του Steven Soderbergh, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις ύστερα από μιάμιση δεκαετία, για ένα φιλμ στα χνάρια εκείνων που τους έκαναν αγαπητούς στο ευρύ κοινό. Η χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές είναι το βασικό πλεονέκτημα μιας ταινίας που βλέπεται ευχάριστα, είναι όμως αρκετά υποτονική, μοιάζει να μη θέτει ποτέ σοβαρές φιλοδοξίες για τον εαυτό της και τελικά ξεχνιέται εύκολα.
Βασική αδυναμία της ταινίας αποτελεί ο σκηνοθέτης της. Ο Jon Watts, ο άνθρωπος που ανέλαβε την επιστροφή του Spider-Man στη μεγάλη οθόνη για χάρη του MCU, χωρίς να είναι κακός, δεν μπορεί να απογειώσει ένα σενάριο. Είναι ο τύπος σκηνοθέτη που θα μείνει πιστός στο κείμενο, θα το υπηρετήσει, αλλά δε θα προσθέσει το κάτι παραπάνω. Αυτή η ταινία ήθελε την ειρωνική ματιά ενός David Fincher ή έστω τη δεξιοτεχνία ενός μάστορα όπως ο Soderbergh, προκειμένου να πάρει μπρος. Αν και υπάρχουν αξιομνημόνευτες σκηνές στο φιλμ και η νυχτερινή ατμόσφαιρα λειτουργεί ευεργετικά, το συνολικό αποτέλεσμα δίνει την αίσθηση της επαγγελματικά ευσυνείδητης διεκπεραίωσης περισσότερο, παρά της αληθινά συναρπαστικής ταινίας δράσης.
Ένα άλλο πρόβλημα του έργου είναι η αδυναμία του να ξεφύγει από τα κλισέ του είδους του. Αν και οι ατάκες ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς λειτουργούν κωμικά, ο ελάσσων μελβιλισμός υπάρχει στην ατμόσφαιρα και το θέμα του χρόνου και της ηλικίας δεν απουσιάζει, έστω επιφανειακά, από το σενάριο, η πλοκή είναι προβλέψιμη και τετριμμένη, ενώ και η ανατροπή του φινάλε έρχεται βιαστικά κι εκβιαστικά. Είναι λες και η ίδια η ταινία βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της, εμποδίζοντας το φιλμ να γίνει κάτι παραπάνω από μια άσκηση ύφους, από μια χαλαρή buddy ταινιούλα που θα τη δεις χαζεύοντας ένα βράδυ στην πλατφόρμα και θα την ξεχάσεις αμέσως μετά τους τίτλους τέλους.
Ευτυχώς, οι δύο πρωταγωνιστές είναι πραγματικά δοσμένοι στους ρόλους τους, φυσικά δένουν υπέροχα μεταξύ τους και φέρνουν μια αύρα κύρους, ένα star power και μια αίγλη που η ταινία έχει επιτακτικά ανάγκη. Χωρίς τους Clooney και Pitt, το Wolfs θα ήταν μια αδιάφορη ταινία, χάρη σε εκείνους όμως τα 108 λεπτά της διάρκειάς του κυλούν αβίαστα και απολαυστικά. Ο τρόπος που εκστομίζουν τις ατάκες τους, που παίζουν με το σώμα τους και που τσαλακώνουν την εικόνα τους είναι εξαιρετικός και ανυψώνει το φιλμ. Αμφότεροι, και ειδικά ο Pitt, μπορούν να καυχηθούν για σπουδαιότερες ταινίες κι ερμηνείες στη φιλμογραφία τους, κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί πως σε αυτήν την ταινία δείχνουν να το καταδιασκεδάζουν.