Αν και η καριέρα του Zack Snyder έχει συνυφασμένη με τα director’s cut, αφού σχεδόν όλες του οι ταινίες κυκλοφόρησαν αργότερα με επιπλέον σκηνές που συνήθως βελτίωναν δραματικά το τελικό αποτέλεσμα, η περίπτωση της Justice League είναι πρωτοφανής για τα κινηματογραφικά δεδομένα.
Από αστικός μύθος, πραγματικότητα
Πολύ συνοπτικά, λίγο πριν ολοκληρωθεί η παραγωγή της ταινίας, ο Zack Snyder αποχώρησε από το εγχείρημα λόγω της αυτοκτονίας της κόρης του, αν και η σχέση του με την Warner Bros ήταν ήδη τεταμένη, αφού η απογοήτευση του κοινού για το BvS, οδήγησε στην αλλαγή σχεδίων για το μέλλον του DCEU και την απόρριψη του φιλόδοξου πλάνου του Snyder για ακόμη δύο ταινίες (δηλαδή συνολικά μια πενταλογία).
Τον Snyder διαδέχτηκε ο Joss Wheddon, ο οποίος γύρισε κάποιες επιπλέον σκηνές, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα, παρά τις περιορισμένες ενδιαφέρουσες ιδέες του, κατέληξε μια αμήχανη, άγαμρπη και βιαστική συρραφή σκηνών που προσπαθούσε να απομακρυνθεί από το ύφος των δύο πρώτων προσθηκών του DCEU, προκαλώντας την απογοήτευση ή ακόμα και την οργή των παθιασμένων φίλων του σύμπαντος. Αυτή η μικρή, αλλά επίμονη ομάδα ήταν που από την πρώτη στιγμή υποστήριζε πως κάπου ξεχασμένη υπάρχει και η ολοκληρωμένη εκδοχή του Snyder, άποψη που άγγιζε τα όρια του αστικού θρύλου. Σταδιακά, αυτές οι φωνές άρχισαν να πληθαίνουν, ο Snyder φούντωνε τη συζήτηση με δημοσιεύσεις φωτογραφιών και κάπως έτσι η υπόθεση άρχισε να παίρνει τεράστιες διαστάσεις.
Τελικά, η ύπαρξη της Snyderικής εκδοχής της ταινίας επισημοποιήθηκε, με την Warner να ανακοινώνει πως θα χρηματοδοτήσει τον Snyder με 70 εκ. δολλάρια προκειμένου να ολοκληρώσει τα ψηφιακά εφέ και να κυκλοφορήσει την ταινία στη φρέσκια πλατφόρμα της εταιρίας, HBO Max. Με αυτόν τον τρόπο ήταν όλοι ευχαριστημένοι- οι φανς θα έβλεπαν την πολυπόθητη εκδοχή τους και η εταιρία παραγωγής έβγαλε από το πουθενά μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία για να στηρίξει τη νέα της πλατφόρμα.
Πλέον, μετά από χρόνια γεμάτα εικασίες, διαψεύσεις και ανατροπές που δεν περίμενε κανείς, η ταινία είναι διαθέσιμη. Άξιζε άραγε η υπομονή και η προσπάθεια για να κυκλοφορήσει ή ο ενθουσιασμός γκρεμοτσακίστηκε μπροστά στις γνώριμες εμμονές του Zack Snyder;
Καθαρόαιμος Snyder, με ο, τι μπορεί να σημαίνει αυτό
Όπως συμβαίνει με κάθε ολοκληρωμένη εκδοχή των ταινιών του Snyder, έτσι κι εδώ, η ταινία όχι μόνο βγαίνει κερδισμένη, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Ο βασικός κορμός παραμένει ο ίδιος -ο Batman και η Wonder Woman στρατολογούν μια μικρή ομάδα υπερηρώων για να προστατέψουν τη Γη από μια εξωγήινη απειλή- ωστόσο αυτή τη φορά όλα τα επιμέρους στοιχεία μοιάζουν πιο αρμονικά δεμένα, αφήνοντας χρόνο στους χαρακτήρες να αναπτυχθούν περισσότερο και τις σχέσεις τους να χτισθούν οργανικά, πείθοντας τελικά πώς πρόκειται για μια ομάδα.
Μια ομάδα που αποτελείται από επιμέρους μοναχικές ή αντικοινωνικές οντότητες (Flash, Batman, Wonder Woman) που νιώθουν ότι δεν ανήκουν πουθενά, ούτε στη στεριά, ούτε στη θάλασσα, (Aquaman) ή ακόμα αντιμετωπίζουν τις ιδιαιτερότητές τους ως ένα βαρύδι που δεν μπορούν να αποχωριστούν. Και αν σαν μονάδες καταλήγουν δυσλειτουργικοί, ως ομάδα καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά διαγαλαξιακές απειλές.
Αυτή η αρχική δυσφορία για τις υπερδυνάμεις αποτυπώνεται με μεγάλη λεπτομέρεια στον Cyborg, ο οποίος πασχίζει να αποδεχτεί τον εαυτό του και να συγχωρέσει τον πατέρα του για την μετατροπή του σε αυτό το μεταλλικό τέρας. Η ιστορία του δικαίως αποτελεί τον συναισθηματικό πυρήνα της ταινίας, προσφέροντας στον χαρακτήρα ένα επίπονο, αλλά καθαρτικό ταξίδι, το οποίο πλέον μπορεί να αναπνεύσει με άνεση.
Εξίσου κερδισμένος από τη νέα εκδοχή βγαίνει και ο Steppenwolf, ο οποίος αναδεικνύεται σε έναν πραγματικά απειλητικό ανταγωνιστή που προσπαθεί να εξιλεωθεί στα μάτια του Darkseid, αποδεικνύοντας την αξία του. Οι παρατεταμένες σκηνές μαχών, διορθώνουν την άσχημη εικόνα που δημιουργούσε η προηγούμενη εκδοχή στην οποία κατέληγε να μοιάζει με έναν απροστάτευτο σάκο του μποξ, υπονομεύοντας συνεχώς την αξία του ως κεντρικό ανταγωνιστή.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο χαρακτήρας του Batman, του οποίου η απόγνωση για το μέλλον του κόσμου τον έχει απομακρύνει από την ορθολογιστική του σκέψη και πλέον είναι πρόθυμος να κάνει αρκετά άλματα πίστης, αν θεωρεί πως αυτά έχουν πιθανότητες να συμβάλλουν στην προστασία της Γης. Αυτή η στροφή στον χαρακτήρα, αποτυπώνεται έντονα και στην συλλογική απόφαση να αναστηθεί ο Superman (κάτι που είχε εξελιχθεί διαφορετικά στην εκδοχή του Wheddon), με τον Batman να δέχεται να ρισκάρει το μέλλον της Γης και τον εντοπισμό τους από τον Steppenwolf. Επιπλέον, αναδεικνύεται η μειονεκτική του θέση, τουλάχιστον από άποψη σωματικής δύναμης, συγκριτικά με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, όταν σε αρκετές σκηνές μονομαχιών δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στην υπεροχή των αντιπάλων του, καταλήγοντας συχνά σωριασμένος στα πατώματα, εκτός και αν του προσφέρεται κάποιο τεχνολογικά εξελιγμένο όπλο, το οποίο τον βοηθάει να αμυνθεί.
Απ’ τους χαρακτήρες που είχαν χαντακωθει ολοκληρωτικά στην προηγούμενη εκδοχή της ταινίας ήταν και ο πατέρας του Cyborg (Joe Morton), ο οποίος εδώ ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου του, παραδίδοντας μια μεστή, γεμάτη τύψεις ερμηνείες που είναι δύσκολο να μην συγκινήσει και τον σκληρόπετσο θεατή.
Ωστόσο, οι εμφανείς βελτιώσεις του μεγαλύτερου μέρους της ταινίας, δεν αποκλείουν και αρκετές αστοχίες, οι οποίες μπορεί να ήταν αναμενόμενες, αλλά εδώ υπάρχουν σε ανήκουστο βαθμό. Ο λόγος για την υπερβολική χρήση της αργής κίνησης, η οποία ειδικά στην εισαγωγή της ταινίας δίνει την εντύπωση απανωτών διαφημιστικών με την κάμερα να ενδιαφέρεται για παντελώς άχρηστες πληροφορίες. Αλήθεια, για ποιόν λόγο έπρεπε να βλέπουμε σε slo-mo τη δημιουργία σχεδίου στον αφρό ενός καπουτσίνο ή τη ξυριστική μηχανή του Bruce;
Επιπλέον, τα πολυάριθμα easter eggs δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην πλοκή, ίσα ίσα, μερικές φορές λειτουργούν εις βάρος της. Για παράδειγμα, η εμφάνιση ενός χαρακτήρα που λαμβάνει χώρα ύστερα από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση ανάμεσα στη Martha και τη Lois, αναιρεί τη σχέση που μόλις χτίσθηκε ανάμεσα στις δύο γυναίκες. Αποκορύφωμα, όμως, της προβληματικής χρήσης τους είναι το τελευταίο εικοσάλεπτο, το οποίο δεν υπήρχε λόγος να προστεθεί στην ταινία από τη στιγμή που δεν υπάρχει πιθανότητα να δούμε κάποια συνέχεια. Περισσότερο μοιάζει με απόπειρα του Snyder να μας δείξει τι χάνουμε, αν και οφείλω να ομολογήσω πως εκεί μέσα κρύβεται μια από τις κορυφαίες κινηματογραφικές συναντήσεις του Batman με τον Joker.
Δίχως τις γνώριμες μεσσιανικές αναφορές και τα βαρύγδουπα μηνύματα, τα οποία προσωπικά θαυμάζω για τη φιλοδοξία τους, ακόμα και όταν δεν λειτουργούν στον απόλυτο βαθμό, η κατά Zack Snyder Justice League είναι αναπάντεχα συναισθηματική, αναμενόμενα εντυπωσιακή και προβλέψιμα παραφουσκωμένη με αχρείαστα easter eggs για μια ταινία που δεν θα έρθει ποτέ. Με άλλα λόγια, είναι γεμάτη ενδιαφέρουσες αντιφάσεις, όπως κάθε ταινία του σκηνοθέτη, μόνο που εδώ οι όποιες ατέλειες μπορούν να αγνοηθούν μπροστά στην ιδιαιτερότητα της ταινίας.
