Στο Monkey Man, ο καταξιωμένος ηθοποιός Dev Patel (Slumdog Millionaire, The Green Knight) επιστρέφει στις ρίζες του και στην πατρίδα του, την Ινδία, προκειμένου να παραδώσει το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του με ένα θρίλερ δράσης που θυμίζει έντονα John Wick, φέρει επιρροές από το σινεμά του Martin Scorsese (The Last Temptation of Christ) και υπογράφεται στην παραγωγή από τον Jordan Peele για λογαριασμό της Universal. Στο φιλμ, ο Patel υπογράφει το σενάριο, τη σκηνοθεσία και αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με το project να αποτελεί εμφανώς χρόνιο όνειρό του και τελικά να τον δικαιώνει, παρά τις κατά τόπους αδυναμίες που έχει.
Ο Patel υποδύεται έναν ανώνυμο άνδρα, ο οποίος βγάζει το ψωμί του παλεύοντας μεταμφιεσμένος σε πίθηκο σε κακόφημες, εξαθλιωμένες γειτονιές. Το παρελθόν του είναι ένα μυστήριο το οποίο γνωρίζει μονάχα ο ίδιος: όταν ήταν μικρός, οι ντόπιοι προύχοντες δολοφόνησαν εκατοντάδες ανθρώπους στο χωριό όπου μεγάλωνε, ανάμεσά τους και τη μητέρα του, θέλοντας να κάμψουν τις αντιρρήσεις των χωρικών στην απαλλοτρίωση της γης τους. Τώρα, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής είναι αποφασισμένος να εκδικηθεί τους άνδρες που ενορχήστρωσαν το θάνατο της μητέρας του και να αποδώσει, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, δικαιοσύνη.
Το Monkey Man περιλαμβάνει δύο εκτεταμένες σεκάνς δράσης, που αποτελούν τις καλύτερες της ταινίας και μολονότι είναι ξεκάθαρα επηρεασμένες από τα John Wick έχουν τη δική τους ταυτότητα, χορογραφία και στιλ. Η πρώτη ολοκληρώνεται λίγο πριν την πρώτη ώρα του φιλμ, αφού έχει διαρκέσει κοντά στο μισάωρο, και η δεύτερη είναι η τελική μάχη με την οποία μπαίνει η κατακλείδα της ταινίας. Δεδομένου ότι η πρώτη σεκάνς δράσης είναι εντυπωσιακή και αποτελεί από μόνη της μια πρόωρη κλιμάκωση, πρόκειται για μεγάλο επίτευγμα που η δεύτερη όχι μόνο δεν επισκιάζεται, αλλά την ξεπερνά σε φαντασία, μαστοριά και gore.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο μεγάλες σεκάνς, έχουμε περίπου ένα μισάωρο όπου η ταινία κάνει «κοιλιά». Θέλοντας να μας προετοιμάσει για το τελικό κομμάτι και να μας εξηγήσει το παρελθόν του ήρωα, το σενάριο επιστρατεύει τεχνικές όπως το flashback και το exposition, απλώνει όμως και τα δύο αυτά ευρήματα σε περισσότερο χρόνο απ’ όσο θα έπρεπε. Από την άλλη, το κομμάτι αυτό προσφέρει στο θεατή τις απαραίτητες ανάσες ανάμεσα σε δύο ογκωδέστατες σεκάνς μαχών, που θα έπεφταν ίσως βαριές δίχως μια ανάπαυλα ενδιάμεσα.
Εκτός, όμως, από τη δράση, ο Patel δεν παραλείπει να συμπεριλάβει στην ταινία του διακριτικό σχολιασμό πάνω στην κοινωνική κατάσταση στην Ινδία, τις ανισότητες που παρατηρούνται σε μια χώρα μαστιζόμενη από το πρόβλημα του υπερ-πληθυσμού και την εκμετάλλευση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων από τους λίγους προνομιούχους. Όλα αυτά βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο, δεν επισκιάζουν την ιστορία και τη δράση ώστε να προδοθεί το είδος που υπηρετεί η ταινία, της προσθέτουν όμως ενδιαφέρον, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο ίδιος ο Patel έχει ινδικές ρίζες και γνωρίζει αρκετά καλά την κατάσταση που περιγράφει.
Παράλληλα, το στιλ με το οποίο συστήνει τους χαρακτήρες του και κινηματογραφεί τις διαλογικές σκηνές, αλλά και οι θρησκευτικές αναφορές που περιλαμβάνει η ταινία, αποκαλύπτουν την επίδραση που έχει ασκήσει επάνω στον σκηνοθέτη ο κινηματογράφος του Martin Scorsese. Χωρίς σε καμία περίπτωση να συγκρίνονται οι δύο δημιουργοί, ο Patel αποδεικνύεται επαρκέστατος και πίσω από το φακό, και το Monkey Man μας κάνει να προσδοκούμε με ανυπομονησία τα επόμενά του βήματα.
Ξεχάστε ό,τι έχετε δει μέχρι τώρα από τον ινδικό κινηματογράφο, είτε καλό – τα νεορεαλιστικά δράματα του σπουδαίου Satyajit Ray – είτε κακό – τα ανυπόφορα μιούζικαλ του Bollywood. Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Dev Patel είναι μια καθαρόαιμη ταινία δράσης που κοιτάζει στα μάτια τις δυτικές παραγωγές του είδους και προσφέρει ακριβώς ό,τι υπόσχεται: υπερθέαμα, αγωνία, λουτρά αίματος, επικά ξυλίκια και εντυπωσιακές χορογραφίες δράσης.
