Το όνομα του Christopher Miller έχει συνδεθεί με μερικές από τις πιο αγνά κωμικές στιγμές της πρόσφατης μνήμης. Έχοντας συνήθως στο πλάι του τον Phil Lord, έχει αφήσει τη σφραγίδα του σε ταινίες όπως το Lego Movie και Into the Spider–Verse. Στο πρώτο, κατάφερε να μετατρέψει μια ταινία που φάνταζε φθηνό διαφημιστικό σε μια απροσδόκητα έξυπνα κωμική δημιουργία, ενώ με το δεύτερο παρέδωσε μια από τις καλύτερες υπερηρωικές ταινίες με αισθητική που θεωρείται ήδη κλασική.
Μια από αυτές τις παλαβές, μα τόσο υποσχόμενες ιδέες του, ήταν μια ταινία που ήθελε να σκηνοθετήσει, στην οποία οι καταθέσεις των υπόπτων ενός εγκλήματος θα παρουσιάζονταν η κάθε μια με διαφορετικό είδος, ανάλογα με τον εκάστοτε χαρακτήρα! Η κινηματογραφική παραγωγή μπορεί να μην προχώρησε, ωστόσο η φιλόδοξη ιδέα του βρήκε νέο σπίτι στην πλατφόρμα της Apple TV+, αυτή τη φορά όμως σε μορφή τηλεοπτικής σειράς. Και κάπως έτσι, προέκυψε το The Afterparty, μια ακόμα σειρά μυστηρίου που επιδιώκει να φέρει έναν φρέσκο αέρα στο είδος, όπως έκανε το Knives Out πριν μερικά χρόνια ή το απολαυστικό Only Murders in the Building πέρυσι.
Ύστερα από ένα πάρτι επανένωσης μαθητών, ο ένας από αυτούς, ο (πλέον) δημοφιλής τραγουδιστής Xavier (James Franco) μεταφέρει τη διασκέδαση στην πολυτελή έπαυλή του. Ωστόσο, η γιορτινή ατμόσφαιρα θα διακοπεί απότομα, όταν οι περευρισκόμενοι διαπιστώσουν πως ο Xavier δολοφονήθηκε! Άμεσα, καταφθάνει στο χώρο μια αστυνομικός, η οποία παρακούει τους ανωτέρους της και επιδιώκει να λύσει μόνη της την υπόθεση, βασιζόμενη στις καταθέσεις των συμμαθητών του Xavier. Ποιός μπορεί να τον σκότωσε και ποιά ήταν τα κίνητρα του;
Σύντομα, τα ανακρινόμενα άτομα αρχίζουν να ξετυλίγουν την ίδια ιστορία μέσα από τη δική τους ματιά, την δική τους ταινία. Κυριολεκτικά, αφού η μία αφήγηση υπακούει στους κανόνες και τις συναισθηματικές υπερβολές της ρομαντικής κομεντί, μια άλλη στις ανεβαστικές συμβάσεις των μιούζικαλ (!), μια τρίτη αποτελεί φόρο τιμής σε στυλιζαρισμένες σκληροκαργιόλικες ταινίες αλα Drive και Fast & Furious, αλλά με μια ανατροπή – ενώ έχουμε μέχρι και animation που αποτυπώνει με μαεστρία τις δυνατότηες του μέσου για τολμηρή βουτιά στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων με τρόπο απόλυτα οπτικό και εφευρετικό!
Οι στυλιστικοί ακροβατισμοί εν μέρει λειτουργούν αποτελεσματικά, καθώς ο Miller (που σκηνοθέτησε τα περισσότερα επεισόδια) και οι συνεργάτες του καταφέρνουν να προσαρμοστούν ταιριαστά στις ανάγκες κάθε είδους, υπηρετώντας το με αγάπη, σεβασμό και αρκετό χιούμορ. Η σκηνοθεσία είναι στοχευμένη, αποτελώντας μια ενδιαφέρουσα σπουδή στον τρόπο που διαφορετικά είδη αφηγούνται την ίδια ιστορία, καταφέρνοντας να δέσει αρμονικά τα ποικίλα στυλ, τονίζοντας παράλληλα τις διαφορές τους. Αυτή η αλα Rashomon αφήγηση λειτουργεί και ερμηνευτικά, με τους ηθοποιούς να προσαρμόζονται μεν στο είδος που ακολουθεί κάθε επεισόδιο, δίχως να χάνουν όμως την ουσία του χαρακτήρα τους ενώ οι αντικρουόμενες λεπτομέρειες των εξιστορήσεωών τους είναι απολαυστικές.
Και αν το πείραμα λειτουργεί σχεδόν σε όλους τους τομείς, αποτυγχάνει στον σημαντικότερο – το σενάριο. Σ’ όλη τη διάρκεια της σειράς κυριαρχεί το κωμικό στοιχείο, με τους πειραματισμούς να λειτουργούν τελικά εις βάρος της πλοκής και της εξέλιξης του μυστηρίου, αφού όποιες εξελίξεις υπάρχουν μάλλον είναι εξαιρετικά διακριτικές και πρακτικά ανεπαίσθητες με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον για την επίλυση του μυστηρίου να κινείται σε χαμηλά επίπεδα. Βέβαια, το φινάλε δίνει μια μάλλον αναπάντεχη απάντηση στο ερώτημα της ταυτότητας του ενόχου, ωστόσο μέχρι εκείνο το σημείο ελάχιστα πράγματα μπορούν να ικανοποιήσουν τον πόθο για μυστήριο.
Τελικά, το The Afterparty ανήκει σε εκείνες τις δημιουργίες που περίσσοτερο κερδίζουν τον θαυμασμό παρά την έντονη αγάπη. Σαν πείραμα έχει ενδιαφέρον και ο Miller δεν αποτυγχάνει πλήρως, ωστόσο σαν ιστορία μυστηρίου μάλλον αστοχεί, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση. Ίσως, αν προωθούνταν ως καθαρόαιμη κωμική σειρά, άρα δημιουργούσε και διαφορετικές προσδοκίες, οι εντυπώσεις να ήταν διαφορετικές…
