Πριν λίγες μέρες, στις 18 Μαρτίου, τέσσερα χρόνια από την ημέρα που ο Αντώνης Μανουσάκης (γνωστός στη ραπ σκηνή ως Βδέλυγμα) έβαλε τέλος στη ζωή του, κυκλοφόρησε η ταινία/ραπ όπερα «Ο Δολοφόνος του Νιου Τζέρσεϋ». Η όπερα αποτελεί την τελευταία μεγάλη δουλειά του Βδελυγματος και επρόκειτο να κυκλοφορήσει τέλη του 2020. Τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε ο Μάξιμος Χάλμπερτ, με την βοήθεια του Βασίλη Γαλανού, γνωστού και ως onesecbeforetheend. Παρακάτω ακολουθεί ένα σύντομο κείμενο του Μάξιμου που φωτίζει τη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας.
Το κείμενο γράφτηκε στις 18/3/24.
Σαν σήμερα, πριν από 4 χρόνια το Βδέλυγμα έβαλε τέλος στη ζωή του ενώ διένυε, όπως φαινόταν, μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής του. Γνώριζα, ήδη από τον Νοέμβριο του 2019, ότι στα σχέδια του για το επόμενο έτος συμπεριλαμβάνονταν: ένα EP, η ίδρυση μιας δισκογραφικής εταιρείας και μια horrorcore ραπ όπερα, την οποία θα είχα την τιμή να γυρίσω εγώ. Δυστυχώς, είχαμε συμφωνήσει να ξεκινήσω τα γυρίσματα με την ολοκλήρωση της μίξης και του μάστερινγκ, μα ο θάνατος του Αντώνη ήρθε πρώτα κι έτσι, δεν ξεκίνησαν ποτέ.
Πριν από ένα χρόνο, με πρωτοβουλία του Βασίλη, αποφασίσαμε να βάλουμε μπρος το εγχείρημα με τον Αντώνη πάντα εδώ αλλά σε μια άλλη διάσταση, δυστυχώς. Η όπερα θα γυριζόταν αρχικά στα Γιάννενα, το 2020. Μα ο Βασίλης, τρία χρόνια μετά, με βρήκε στη Φρανκφούρτη. Έτσι, η ζύμωση έγινε μέσα από διαδικτυακές και -λίγες- διαπροσωπικές συναντήσεις, μέσα από βόλτες -μαζί αλλά και χώρια- σε Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Νυρεμβέργη, Φρανκφούρτη, Εδιμβούργο, Γλασκώβη και Τορόντο. Ως αποτέλεσμα, η καλλιτεχνική ματιά μας και το ύφος της ταινίας «μεταλλασσόταν» στα διαφορετικά ενδιαιτήματα σαν να άλλαζε εποχιακά το «δέρμα» της. Αν έπρεπε να εντοπιστεί και απομονωθεί ο πυρήνας του έργου, μάλλον βρίσκεται σε αυτό που λέει ο Βασίλης: στον διάλογο του τότε με το τώρα.
Η ταινία αποτελεί, όχι ένα τέλεια συνεκτικό οπτικό έργο (πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν εξαρχής ΔΕΝ συνοδεύει ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο) αλλά μια παλλόμενη διαλεκτική σύνθεση δύο «κόσμων» που χωρίζονται χωρικά μα κυρίως χρονικά. Από τη μια ο κόσμος της –προγραμματισμένης– δημιουργίας και δημοσίευσης της όπερας: η πανδημία, οι απαγορεύσεις, οι καραντίνες ενώ, σε προσωπικό επίπεδο, η φοιτητική μου ζωή, οι περιορισμένες βντεογραφικές μου δυνατότητες και, πάνω από όλα, η παρουσία του Αντώνη. Από την άλλη, στο τώρα: παγκόσμιες συρράξεις, νομιμοποίηση γάμου ομοφυλοφίλων τη μία μέρα και πογκρόμ κατά ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων την επόμενη ενώ, σε προσωπικό επίπεδο, το τέλος των σπουδών μου, βελτίωση των βιντεογραφικών μου ικανοτήτων μου αλλά, πάνω από όλα, η απουσία του Αντώνη.
Η σύνθεση λοιπόν κατέληξε να είναι ένα κολάζ, με όλο το σημειολογικό του βάρος: με ψηφιακά (8-bit) αλλά και αναλογικά (φωτοκολάζ και σχέδια στο χέρι) animation, δευτερογενή (αρχειακά) αλλά και πρωτότυπα πλάνα, με χιούμορ και σκοτάδι, με παλιό και καινούργιο υλικό.
Γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου με δικά μας μέσα, άλλα πολυκαιρισμένα κι άλλα πιο νέα, στον «ελεύθερό» μας χρόνο και τα «δικά μας» σπίτια. Με βοήθησαν και συμμετείχαν δικοί μου άνθρωποι (καθώς και μερικοί «θνητοί περαστικοί» εν αγνοία τους), που αγαπούν την τέχνη όμως ούτε πτυχία ούτε «προϋπηρεσία» διαθέτουν. Ευχαριστώ λοιπόν εγκάρδια την Αναστασία Καμπανταΐδη, τον Νικόλαο Ξυδά και τον Αντώνη Μπέτζο που έπαιξαν, προσέφεραν φροντιστηριακά αντικείμενα, βοήθησαν με τα κολάζ και έδωσαν ανεκτίμητες καλλιτεχνικές συμβουλές, καθώς και τον Βασίλη Γαλανό (onesecbeforetheend) που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το έργο αυτό, σε καμία μορφή και σίγουρα όχι σε αυτήν που έχει τώρα.
Ελπίζω να σας αρέσει.
Δείτε το βίντεο εδώ.
