Στις αρχές του 2021, με την πανδημία να κορυφώνεται και την κοινωνική αναταραχή στις Η.Π.Α. να αγγίζει πρωτοφανή επίπεδα με την σύντομη κατάληψη του Καπιτωλίου, μία ομάδα αρχάριων επενδυτών έφερε τα πάνω κάτω στην Wall Street αγοράζοντας μαζικά μετοχές της ξεπασμένης Gamestop, την οποία όλα τα hedge funds όχι μόνο θεωρούσαν ξεγραμμένη, αλλά στοιχημάτιζαν εναντίον της. Πρωτεργάτης αυτού του φαινομενικά παράλογου «κινήματος», ήταν ο χαμηλών τόνων Keith Gill (Paul Dano), ένας Youtuber και χρήστης του Reddit με το ψευδώνυμο Roaring Pussy (Βρυχώμενο Γατάκι), ο οποίος είχε επενδύσει όλη του την περιουσία στην Gamestop με την πεποίθηση πως σύντομα θα δικαιωθεί.
Η θεότρελη ιστορία ζωντανεύει δια χειρός Craig Gillespi (Cruella), ενός σκηνοθέτη του οποίου η φιλμογραφία είναι «αφιερωμένη» σε άτομα που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας ή με κάποιον τρόπο αισθάνονται ή όντως είναι παραμελημένη από το κοινωνικό σύνολο. Συνεπώς, το θέμα της ταινίας τού ταίριαζε γάντι και όντως μεταφέρει τα γεγονότα με τρόπο αστείο, ανά στιγμές συγκινητικό και φυσικά με τον απαραίτητο ενθουσιασμό για την μικρή, και μάλλον ελάχιστα επιβλαβή στους δισεκατομμυριούχους νίκη, των απλών ανθρώπων. Στο κωμικό σκέλος καθοριστική είναι παρουσία ηθοποιών όπως ο Seth Rogen και ο Nick Offerman, των οποίων η αρχική αλαζονεία και ο μετέπειτα τρόμος που κατακλύζει τα βλέμματα τους προσφέρουν αρκετές κωμικές ανάσες. Ωστόσο, είναι ο Pete Davidson εκείνος που αναδεικνύεται στη βασική πηγή κωμικών ατακών, εκμεταλλευόμενος και την εξαιρετική του χημεία με τον Paul Dano (The Batman). Βέβαια, ο τελευταίος είναι η καρδιά της ταινίας και βασικός συντελεστής της επιτυχίας της. Η ευγενική φυσιογνωμία του και η ταπεινότητα που εκπέμπει, όχι μόνο αποδίδουν στο ακέραιο τον πραγματικό Keith Gill, αλλά προσφέρουν στο κοινό έναν αγνό ήρωα, τον οποίον μπορούν να εμπιστευτούν και να ακολουθήσουν μέχρι τέλους, δίχως αναστολές.
Εκμεταλλευόμενος το κατά κύριο λόγο κωμικό του καστ, ο Gillespi αποφεύγει μαεστρικά την φετιχοποίηση της φτώχειας, δίχως να ξεχνά να υπογραμμίζει τις οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στον απλό άνθρωπο και την οικονομική ελίτ του 1%, και δίνει έμφαση στην παιχνιδιάρικη αποτύπωση της διαδικτυακής κουλτούρας με τη διαρκή χρήση meme και βίντεο από το reddit και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί μια απολαυστική ατμόσφαιρα που μέχρι το τέλος δεν θα δυσκολευτεί να περικλείσει το κοινό με ένα εξόχως πανηγυρικό κλίμα, ωστόσο δεν τολμά να βουτήξει στα πιο γκρίζα σημεία της ιστορίας.
Το σενάριο επιχειρεί (και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει) να δημιουργήσει δραματουργικό ενδιαφέρον και ένταση, αναδεικνύοντας τη σύγκρουση ανάμεσα στο συλλογικό και το ατομικό συμφέρον, εστιάζοντας στο βασικό δίλημμα που αντιμετώπισαν όλοι αυτοί οι μικρο-επενδυτές: να πουλήσουν τις μετοχές και να πλουτίσουν ή να τις κρατήσουν για να διατηρήσουν ζωντανό το «κίνημα», ρισκάροντας όμως να χάσουν την περιουσία μιας ζωής; Ωστόσο, υπάρχουν άλλες πτυχές της ιστορίες που γεννούν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ερωτήματα, αλλά το σενάριο δεν τα προσεγγίζει κριτικά. Λόγου χάρη, οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές προσεγγίζονται μανιχαϊστικά, παρ’ ότι εύκολα μπορεί να ψιλιαστεί κανείς πως ένα μέρος των ατόμων που επένδυσε στην Gamestop στόχευε αποκλειστικά στην αύξηση των προσωπικών του κερδών, χωρίς να κόπτεται για «επανάσταση». Επιπλέον, η ταινία περιγράφει τους μικρο-επενδυτές ως ένα «από τα κάτω» κίνημα που νίκησε την Γουόλ Στριτ εντός έδρας, υποχρεώνοντας την τελευταία να καταφύγει σε δόλια μέσα για να περιορίσει τις ζημιές. Στην πραγματικότητα όμως, το υποτιθέμενο κίνημα ούτε κάτι το πραγματικά συλλογικό εξέφραζε, αφού η πλειονότητα ανέμενε οδηγίες από ένα και μόνο άτομο, ούτε κάποια σημαντική νίκη έναντι του συστήματος επέφερε, αφού μετά το πέρας της αναταραχής, όλα συνέχισαν να κυλούν λίγο πολύ όπως και πριν.
Τελικά, τα χολιγουντιανά όρια μέσα στα οποία κινείται η ταινία την εμποδίζουν να στοχασθεί σε βάθος το τόσο απροσδόκητο γεγονός της Gamestop και επομένως να την αναδείξουν σε μία πολύτιμη κινηματογραφική εμπειρία. Ακόμα και έτσι όμως, παραμένει μια απολαυστικότατη ιστορία με εξαιρετικές ερμηνείες και πετυχημένο χιούμορ που μας υπενθυμίζει πως η οικονομική ελίτ λατρεύει το ελεύθερο χέρι της αγοράς μόνο όταν αυτό λειτουργεί υπέρ της. Το τελευταίο μπορεί να μην αποτελεί κάποια καινοφανή διαπίστωση, αλλά βοηθάει να θυμόμαστε πού και πού πόσο σάπιο είναι ένα σύστημα που καμώνεται πως αριστεύει σε όλα.
