Εμπνευσμένο από το non-fiction βιβλίο The Gift of Fear, έναν οδηγό εντοπισμού όλων των «red flags» που μπορεί να κουβαλάει κάποιος με σκοπό οι αναγνώστες να αποφύγουν τυχόν επιθετικές συμπεριφορές, το Barbarian, σε σενάριο και σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Zach Cregger, αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, η οποία όταν φτάνει στο διαμέρισμα βραχυχρόνιας μίσθωσης που έχει νοικιάσει, διαπιστώνει πως εκεί βρίσκεται ήδη ένας άλλος άντρας. Εκείνος υποστηρίζει πως το μπέρδεμα οφείλεται στις εφαρμογές που χρησιμοποίησαν, ο βροχερός καιρός δεν ευνοεί την αναζήτηση ξενοδοχείου μέσα στο πυκνό σκοτάδι της ερειπωμένης και ρημαγμένης πόλης, οπότε η κοπέλα υποχρεώνεται να πνίξει τις αμφιβολίες της, να εμπιστευτεί τους ισχυρισμούς του και να μοιραστεί τον χώρο μαζί του, έως ότου βρεθεί κάποια λύση.
Ο συνδυασμός του αμφίσημου παρουσιαστικού του Bill Skarsgård, ο οποίος ερμηνεύει τον μυστηριώδη, απειλητικό γόη με πηγαία χαρισματικότητα, αλλά και το ερειπωμένο αστικό τοπίο που περικυκλώνει την μονοκατοικία συνθέτουν τα βασικά υλικά που αξιοποιεί ο Cregger για να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό κλίμα εντεινόμενης έντασης που από τη μια βασίζεται σε (κυρίως) φεμινιστικές ανησυχίες κι απ’ την άλλη, φαντάζει έτοιμο να σχολιάσει την αποσύνθεση του αστικού ιστού που εντείνεται από το φαινόμενο της βραχυπρόθεσμης ενοικίασης. Μεγάλο μέρος της εισαγωγής βασίζεται στους διαλόγους των δύο «συγκατοίκων», αλλά ο Cregger ξέρει πώς να στήσει τις σκηνές του, ώστε κάθε πράξη του άντρα να γεννά αμφιβολία για τις προθέσεις του. Με αυτόν τον τρόπο, το πρώτο μέρος της ταινίας γεννά υποσχέσεις για μια ιστορία τρόμου με σχετικά πρωτότυπη θεματική (η αστική υποβάθμιση δεν είναι και ιδιαίτερα πιασάρικη θεματική απ’ ότι φαίνεται), απειλητική ατμόσφαιρα κι ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο ικανό να κουβαλήσει την ταινία στις πλάτες του.
Φευ! Σύντομα γίνεται αντιληπτό πως ο Cregger δεν είχε ιδέα τι να κάνει το υλικό του, οπότε οδηγείται με φόρα σε σεναριακό τέλμα και προκειμένου να καμουφλάρει το δημιουργικό του αδιέξοδο με μία υποτιθέμενη καλλιτεχνική πρωτοτυπία, αποφασίζει να πετάξει μέσα στο καζάνι με τις ιδέες ό, τι του κατέβει. Πετάει μία τζούρα επιδερμικών σχολίων για την καταστροφική οικονομική πολιτική του Nixon σε μία υποπλοκή που μας ταξιδεύει στα βάθη των δεκαετιών, ρίχνει δύο κουταλιές της σούπας #MeToo για να σβήσει με κάτι που θέλει να γίνεται αντιληπτό ως «μεταφυσικό», αλλά όπως μας εξηγείται από την ίδια την ταινία, είναι αποτέλεσμα των πολύχρονων σαδιστικών πράξεων ενός άντρα.
Το «έγκλημα» του Cregger δεν είναι μόνο ότι προδίδει την βασική του ιδέα για να προσθέσει κανα δυο ακόμα που δεν λες ότι τις βλέπουμε και σπάνια, αλλά κυρίως ότι αδυνατεί να αποφασίσει πώς να τις διαχειριστεί. Αν ήθελε να κάνει μια σπονδυλωτή ιστορία, τότε είναι ατυχής η προσπάθειά του να τις συνδέσει σε μία (τελικά) ενιαία αφήγηση. Αν απ’την άλλη, στόχος του ήταν η αφηγηματική συνοχή όλων αυτών των ιδεών, τότε είναι κρίμα, γιατί καταλήγουν να μοιάζουν με βιαστική συρραφή. Το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό, όταν συνειδητοποιεί κανείς πως οι ιστορίες του θα μπορούσαν όντως να αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο, δημιουργώντας μια δικιά τους μυθολογία που εκκινεί από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Nixon και φτάνουν μέχρι τις μέρες μας και την κυριαρχία του Airbnb, η ύπαρξη του οποίου ευνοήθηκε από αυτές τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, η ανασφάλεια των γυναικών όχι μόνο προς άγνωστους άντρες, αλλά και για τον ίδιον τον αστικό χώρο, θα μπορούσαν να προσφέρουν έναν ελκυστικό συνδυασμό, ενώ το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν αισθητά ανώτερο, αν ο χαρακτήρας του Skarsgård είχε λάβει πολύ καλύτερη μεταχείριση και είχε συνδυαστεί με έναν άλλο χαρακτήρα που εισάγεται αργότερα.
Το πρώτο μέρος της ταινίας δημιουργεί υποψίες πως ο Cregger διαθέτει την ικανότητα να προκαλεί ανατριχίλες με τα πιο απλά συστατικά (ερμηνείες, διαλόγους, πλανοθεσία), αλλά η σεναριακή τρικυμία εν κρανίω που τον διακατέχει τόν αποτρέπει, τουλάχιστον στο ντεμπούτο του, να προσφέρει μια εμπειρία θέασης με συνοχή. Κάπως έτσι, οι σαδιστικές εκρήξεις, η ανέμπνευστη «μεταφυσική» εικονογραφία και ο επιφανειακός πολιτικός σχολιασμός κοπιάζουν να πείσουν ότι το οικοδόμημά του βασίζεται σε στέρεα θεμέλια, ενώ στην πραγματικότητα είναι χτισμένο στην άμμο.
